W 1936 roku kwitnie nielegalny hazard. Jedna z takich ukrytych szulerni znajduje się w Joliet w Illinois. Burmistrz próbuje z nimi walczyć, ale nie idzie to po jego myśli. Co prawda zamkną wszystkich, ale tylko na dwie godziny. Jedynym efektem było spóźnienie się z meldunkiem do władz szulerni w Chicago. Według prowadzącego szulernie szef powinien być zadowolony, przez tydzień zarobili ponad 10 tysięcy dolarów. Owszem, ci z Chicago zarobili więcej, ale tam jest więcej placówek, więc nic dziwnego. W Joliet jest tylko osiem, nędznych szulerni. Jednak to za mało, Joliet jest na samym końcu rankingu. Pieniądze mają być wysłane pociągiem o 16:15, a przewozić je będzie Mottola.

Grupa młodych ludzi pracuje nad różnorakimi projektami. Dopiero zaczynają, więc ich laboratorium znajduje się w garażu. Część z nich traktuje to, jak dobrą zabawę, część twierdzi, że czas transformatorami Tesli i piorunami kulistymi się skończył. Wygląda na to, że nad projektem pracują po godzinach, mają swoje prace. W ciągu ostatnich kilku miesięcy nie udało im się niczego dochodowego stworzyć ani niczego opatentować. Są między nimi pewne różnice zdań, jeśli chodzi o przyszłość ich firmy. Swoje projekty wysyłają do różnych ludzi, jednak, jak na razie, nie przynosi im to żadnego zysku.

Na Ziemię spada meteoroid, cóż zdarza się i to wcale nie tak rzadko. Ten jednak jest inny, nie pochodzi z naszego układu planetarnego i ma pasażera. Przetrwał on wejście w atmosferę, wysoka temperatura nie zrobiła na nim wrażenia.

Tej samej nocy, Wayne Grey (Seann William Scott) przyjeżdża w nocy do szopy położonej na pustyni. Nie jest sam, ma w bagażniku „pasażera”. Ciągnie do szopy, którą następnie spala. Wayne nie jest jednak mordercą, szkoli się to roli strażaka, a jego pasażer to manekin, którego „ratuje” z płonącej szopy. Akcje przerywa upadek meteoroidu. Wayne nie dość, że nie uratował manekina, to traci swój samochód.

Detroit kilkanaście minut po pierwszej w nocy, Axel Foley (Eddie Murphy) pracuje. Wraz z grupę innych policjantów szykuje się do akcji. Odprawę przerywa przyjazd jego przełożonego – jest nie zadowolony, że Axel odwołał komandosów. Axel szybko i prosto przekonuje przełożonego, że ich nie potrzebuje (Axel gadka działa) – to złodzieje samochodów, mechanicy. Ci dobrze bawią się przy muzyce i pracują. Zabawę przerywa przyjazd zleceniodawcy. „Zamówił” on „pozyskanie” ciężarówki, a raczej jej zawartości. To co, w niej zobaczył, bardzo go ucieszyło. Do zapłaty jednak nie dochodzi. Ludzie zleceniodawcy zabijają wesołych mechaników. W tym momencie Axel rozpoczyna swą akcję.

Któż nie zna sympatycznego pieska Scooby-Doo, który wraz z grupą przyjaciół rozwiązuje najróżniejsze zagadki kryminalne (oczywiście pod warunkiem, że nie chowa się wraz z „Kudłatym” przed jakimś potworem). Należy tu wspomnieć, że Tajemnicza Spółka bada te zagadki kryminalne, w których złoczyńcy przebierają się za duchy, czy inne potwory. Nieodzownie pod koniec filmu lub odcinka serialu, następuje zdemaskowanie przestępcy.

Dziennikarstwo, szczególnie to ambitniejsze, to ciężki kawałek chleba. Wśród coraz częstszych artykułów o jakże zachęcających tytułach w stylu: „Szok, nie uwierzycie, co się stało!”, „TU WSTAW IMIĘ JAKIEJŚ GWIAZDKI, pokazała nieumalowany palec u lewej nogi!”, czy „Sprawdź, dlaczego wujek Zenek trzyma komodę, a nie szafę”, które zaśmiecają internet i te reszki prasy, która się jeszcze ostała na rynku, trafiają się artykuły bardziej wartościowe. Reportaże, informacje ze świata nauki i techniki, czy interesujące wywiady. W tych ostatnich nie chodzi, aby rozmówcą był wspomniany wyżej wujek Zenek, tylko ktoś, kto opowie coś bardziej interesującego, podniosłego. Może to też być osoba, którą rzadko kiedy można na wywiad namówić. Jeżeli dziennikarzowi uda się znaleźć kogoś ze środowiska, które nigdy nie udzieliło jeszcze wywiadu, kogoś, kto opowie coś bardzo ciekawego, kto niemal rozpala wyobraźnię ludzi na całym świecie, ilość sprzedanych egzemplarzy gazety, czy obecnie ilość klików, poszybuje mocno w górę. Co, gdyby reporterowi udało się przeprowadzić wywiad z… wampirem, takim prawdziwym oczywiście.

Na sklep jubilerski w Beverly Hills zostaje przeprowadzony napad. Z napadających wyróżnia się szczególnie elegancko ubrana, kobieta (Brigitte Nielsen) w przeciwsłonecznych okularach, to ona dowodzi. Przestępcy przyjechali w luksusowej limuzynie. Druga część grupy przestępczej podjeżdża opancerzonym furgonem od tyłu. Przestępcy są zgrani, bardzo skuteczni, napad przebiega błyskawicznie. Salon wygląda jak po przejściu huraganu, ale złoczyńcy nie są brutalni, wystarczyło im zastraszenie obecnych w sklepie. Na sam koniec kobieta pozostawia kopertę z dużą literą „A” oraz różę.

Podczas wojny każdy sposób, aby zyskać przewagę, jest dobry. Wiedza o planach przeciwnika jest bezcenna. Nie inaczej było podczas Drugiej Wojny Światowej. Wywiad uwijał się jak w ukropie, pozyskując i interpretując dane ze zwiadu lotniczego, raportów tajnych agentów we wrogim państwie, czy łamiąc szyfry używane w komunikacji wroga. Wielkim sukcesem amerykanów było złamanie szyfrów używanych przez japońskie siły zbrojne – kod purpurowy i ich siły morskie – Kaigun Ango. Z drugiej strony trwały prace, aby wróg nie był w stanie złamać kodów. Amerykanie mieli jeszcze jedno zabezpieczenie, co jeżeli, pomimo ewentualnego złamania amerykańskich kodów, wróg i tak by nie byłby w stanie zrozumieć, o czym jest mowa w rozkazach? Jakby zakodować, zakodowaną wiadomość? Lub kiedy nie ma czasu na kodowanie i odkodowywanie treści wiadomości, ale potrzeba przesłać wiadomość, którą odczyta wyłącznie adresat?