W Hongkongu mieszka 2,1 miliona ludności, w Londynie to 8,8 miliona, Minneapolis to 3,3 miliona, San Francisco 3,5 a w Tokio aż 36,6 miliona. We wszystkich tych miastach jest jakiś chory, nie jest to coś dziwnego, przecież ludzie chorują. Jednak kiedy tracą przytomność lub znajdowani są nieżywi, może robić się lekko niepokojąco. Objawy są następujące: kaszel, gorączka, a przed utratą przytomności zamglony obraz.
Objawy kaszlu i gorączki ma coraz więcej osób, jednak nie jest to, absolutnie, powód do paniki. W końcu każdy kiedyś kaszlał. Choroba jednak rozwija się szybko, od pierwszego lekkiego kaszlu, do utraty przytomności mija ok 3 dni.
Tak było w przypadku Elizabeth Emhoff (Gwyneth Paltrow ) – przedwczoraj była w Hongkongu i miała kaszel, dzisiejszego ranka upadła, dostała drgawek. W szpitalu nie byli w stanie jej pomóc, przestała reagować, a jej serce przestało pracować. Stało się to bardzo szybko. Lekarze sprawdzili swoje biuletyny, jedyne czym mogła się zarazić to odra i H1N1 – jednak to od razu wykluczyli. Nie potrafią udzielić odpowiedzi, dlaczego Elizabeth umarła. Muszą zawiadomić biuro koronera, a tam mogą zadecydować o konieczności przeprowadzenia sekcji zwłok. Lekarze podejrzewają zapalenie mózgu.
Niepokojące jest to, że jej syn również zaczął kaszleć i ma podwyższoną temperaturę. Po przyjeździe Mitch Emhoff (Matt Damon) do domu zastaje syna w identycznym stanie jak żonę – niedającego oznak życia. Zarówno on i mama mieli pianę na ustach.
Mitch trafia do izolatki, jak na razie bez objawów, ale trzeba dmuchać na zimne, nie ma sensu ryzykować.
W Szwajcarii, w Genewie mieści się Światowa Organizacja Zdrowia. Według posiadanych, przez nich raportów, nieznana choroba została ograniczona w Hongkongu do jednej dzielnicy – bilans to dwie ofiary i 10 podejrzanych przypadków. Jednak to nie jest koniec rozpowszechniania się choroby. Znajdowanych jest coraz więcej osób z pianą na ustach, im już pomóc nie można – są martwi.
W Kowloon – dzielnicy Hongkongu, najbardziej zaludnionemu obszarowi na świecie, władza wprowadza kwarantannę. W Londynie są stwierdzone dwa ogniska, w Tokio jedna ofiara.
Sekcja zwłok Elizabeth jest bardzo niepokojąca – lekarz ją wykonujący wydaje polecenia, aby dzwonić do wszystkich.
Trwa narada, co zrobić, czy i jak powiadomić media – może wybuchnąć panika. Najgorzej, że zbliżają się święta i wkrótce rozpoczną się największe wyprzedaże – czyli wielkie skupiska ludzi. Choroba może się gwałtownie rozpowszechnić.
W Centrum Chorób Zakaźnych w Atlancie naukowcy pracują już, aby rozpoznać czynnik zakaźny. Nie potrafią go jednak rozpoznać, to coś nowego. Ustalili tylko tyle, że organizm nie ma szans z walką z czynnikiem. I jeszcze jedno, że wirus mutuje. Nie mają, oczywiście, żadnych pomysłów i możliwości jak go pokonać… Liczba zarażonych rośnie jak szalona.
Z czasem do chaosu spowodowanego wirusem dochodzi panika, szabrownicy, władze zmuszone są wprowadzić godziny policyjne.
W „Epidemii strachu” twórcy pokazują, jak przebiega epidemia, od pojedynczych przypadków, do wielu milionów chorych. Duży wpływ na błyskawiczne przenoszenie się choroby, z miejsca na miejsce, z kraju do kraju i z kontynentu, na kontynent, ma technika. Loty samolotem są ogólnie dostępne, jest ich dużo. Wystarczy jedna osoba…
Oglądając film, mniej byłem skupiony na losach bohaterów, bardziej interesował mnie przebieg epidemii. Jest ona, na zacznie większą skalę, groźniejsza niż te z „Epidemii”, ma większą śmiertelność, a przede wszystkim opanowała znacznie większy obszar.
Uważam, że film byłby lepszy, gdyby nie zakończenie, no ale to w końcu film amerykański więc zakończenie musiało być odpowiednie.
Tytuł polski: Epidemia strachu
Tytuł oryginalny: Contagion
Reżyseria: Steven Soderbergh
Gwyneth Paltrow jako Elizabeth Emhoff
Laurence Fishburne jako Dr Ellis Cheever
Jude Law jako Alan Krumwiede
Kate Winslet jako Dr Erin Mears
Jennifer Ehle jako Dr Ally Hextall
Marion Cotillard jako Dr Leonora Orantes
Matt Damon jako Mitch Emhoff
Artur Wyszyński