Kiedy 14 grudnia 1972 roku na Księżycu znalazła się ostatnia załogowa misja, nie mieliśmy okazji stąpać po innym gruncie niż ten na Ziemi. Są plany i marzenia, aby polecieć w końcu na najbliższą zdatną do tego platanę – Marsa. Była to by też pierwsza, obca planeta, na jakiej byśmy się znaleźli. Niestety oprócz książek, czy filmów nie jest to nam dane. Musimy się więc, jak na razie, tym zadowolić.

Czy życie, w którym nie potrzeba pieniędzy byłoby marzeniem? Nie koniecznie, świat nie koniecznie funkcjonowałby, że wszyscy mieliby po równo, że każdy dzieliłby się z potrzebującym. Jakaś waluta musiałaby istnieć. Waluta cenniejsza od każdego pieniądza, teoretycznie coś, co każdy z nas posiada – czas. Płaci nim się za wszystko, nawet za to, że się jest. Ludzie zostali genetycznie zmodyfikowani, aby nie starzeć się po dwudziestym piątym roku życia – jak na razie brzmi jak bajka, w końcu wieczna młodość. Tak jednak nie jest. Na resztę życia pozostaje dwanaście miesięcy. Można jednak zdobyć więcej czasu, wystarczy go zarobić. Kiedy się on skończy, pada się martwym.

Broń nuklearna to wyjątkowo niebezpieczne „zabawki”. O ile jeszcze nadzór nad nią sprawują ludzie kompetentni, to nie ma problemu. Gorzej, jeżeli jakimś cudem wpadnie w ręce osób, które nie mają pojęcia, cóż to jest. Media nie raz opisują przypadki osób, które po znalezieniu niewybuchu z czasów II Wojny Światowej postanowiły zrobić sobie z tego pieczyste, wrzucając taki pocisk do ogniska, lub dobrać się do niego przy pomocy szlifierki kątowej. Gdyby wpadli na taki pomysł, odnajdując broń jądrową, może do rozszczepienia jąder atomu by nie doszło, ale gdyby wybuchł konwencjonalny materiał wybuchowy, nastąpiłoby bardzo poważne skażenie. Jeszcze gorzej, kiedy broń atomowa wpadnie w ręce osób, które wiedzą, jak z nią postępować.

Wielu z nas marzy o sięgnięciu gwiazd czy też alegorycznie, czy też w rzeczywistości. Oczywiście samych gwiazd nie idzie dotknąć, ale wzbić się tak wysoko nad Ziemię, jak nikomu się dotąd nie udało już można. Z początku ludzkość nie miała techniki, dopiero po II Wojnie Światowej ta rozwinęła się na tyle, że można było podjąć próby, które mogły zakończyć się sukcesem. Najpierw statki bezzałogowe, później ze zwierzętami, na końcu z człowiekiem. Wyścig w kosmos na początku wygrywał Związek Radziecki. Wysłanie pierwszego satelity, a później, Gagarina jako pierwszego człowieka na orbitę zszokowało amerykanów. Nie zdawali oni sobie sprawy, jak bardzo ich program kosmiczny jest opóźniony. Prezydent USA, John F. Kennedy w 1961 roku, aby podbudować morale obywateli, zapowiedział, że to Amerykanie postawią jako pierwsi stopę na Księżycu.

Czarna Twierdza to kosmiczna asteroida, ale i zamek czy też forteca. Przemierza ona bezkres kosmosu i kiedy napotka zdatną dożycia planetę, ląduje na niej. Po wylądowaniu z jej wnętrza wychodzą wojownicy i zniewalają dany świat. Są to armie Zabójców, dowodzeni przez Bestię. Napadli na niejeden, że światów. Bestia i jego wojownicy właśnie, przybyli (napadli) na planetę o nazwie Krull. Już wkrótce dym ze spalonych wsi zasnuje niebo, a krzyki umierających wypełnią doliny. Ogólnie mieszkańcy mają przechlapane.

Podróż przez bezdroża Ameryki Północnej może być wyzwaniem. Przede wszystkim są to pustkowia, dwa, brak jakiejkolwiek infrastruktury turystycznej, szczególnie jak akcja dzieje się w czasach odkrywania i kolonizacji zachodnich obszarów USA. Przez taką okolicę podróżuje Buster Scruggs (Tim Blake Nelson). Ewidentnie marzący o wodzie. Słychać, że jej potrzebuje, ponieważ podróż umila sobie śpiewem i grą na gitarze. Nie musi przejmować się prowadzeniem pojazdu, koń w końcu potrafi sam się prowadzić, taki autopilot, czy automatyczny kierowca tamtych czasów. Piosenka ma jeszcze jedną właściwość, poprawia humor Dana, czyli konia.

Generał brygady Francis X. Hummel (Ed Harris) ma za złe władzom, że stracił na misji 15 ludzi. Nie mogli oni zostać ewakuowani, lot za linie wroga był niemożliwy. Oficjalny protest do władz nie zadziałał. Niepogodzony ze stratą ludzi i brakiem porozumienia się z władzami próbował żyć. Nałożyła się na to śmierć jego żony. Generał ma jednak jakiś plan, którego nie mógł wykonać, dopóki jego ukochana żyła. Coś, co da władzom do myślenia. Coś radykalnego.

Załoga promu Endeavour prowadzi naprawy jednego z satelitów. Traktują to rutynowo, członkowie załogi podczas pracy żartują i luźno ze sobą rozmawiają. W pewnym momencie na promie następują zakłócenia w sieci elektrycznej, światła i wskaźniki migają. Ci z załogi, którzy przebywają na zewnątrz, obserwują coś w rodzaju chmury odłamków, roju czegoś, czy wręcz jakaś anomalii gwałtownie zbliżającej się do promu. Pomimo uderzenia prom jest cały, nic nie przebiło jego kadłuba. Satelita jest całkowicie zniszczony. Jeden z przebywających na zewnątrz zostaje wypchnięty w kosmos, drugi trafia do promu. Prom udaje się ustabilizować, a Brian (Patrick Wilson), przed powrotem na Zimie, widzi jeszcze uderzenie czegoś w Księżyc.