Podczas II Wojny Światowej, ogromną rolę odegrało lotnictwo, wsparcie wojsk lądowych, czy też bombardowania infrastruktury przemysłowej. W tych drugich zadaniach brały udział nierzadko setki samolotów. Po nieudanej dla Niemców Bitwie o Anglię, wielką ofensywę lotniczą rozpoczęli Alianci. Brały w niej udział głównie amerykańskie, wielkie, wielosilnikowe bombowce, choć nie było to tylko amerykańskie lotnictwo. Ich załogi nie zawsze mogły liczyć na wsparcie myśliwców, cele bombardowań były daleko poza zasięgiem, niewielkich samolotów myśliwskich. Bombowce poruszały się w szyku, który miał pomóc im w walce z niemieckimi myśliwcami, nie gwarantowało to jednak 100% bezpieczeństwa, wiele z tych potężnych maszyn kończyło jako wraki na ziemi, a ich załogi traciły życie.

Większość ludzi uwielbia ze sobą rywalizować. Każdy chce być lepszy od innych, silniejszy, sprytniejszy, szybszy. Pokazać kto ma większego. Sport, biznes, praca, e-sport, gry, rywalizacja jest na każdym kroku. Kiedy pojawia się jakiś nowy wynalazek – pojawia się rywalizacja. Kiedy pojawił się samolot, od razu się zaczęło. Kto dalej poleci, kto wyżej, kto pierwszy przeleci kanał La Manche, kto pokona Atlantyk bez międzylądowania. Z samochodami jest podobnie, tory wyścigowe pełne są rywalizujących ze sobą zawodników. Często taka rywalizacja jest bezsensowna, czasami są z niej korzyści, przykładowo wyścigi samochodowe. Pozwalają one budować jak najszybsze, najwytrzymalsze, czy najbezpieczniejsze samochody. Cześć z tych opracowań przekłada się na pojazdy spotykane na ulicach. Jednym z najbardziej wymagających od kierowców i ich pojazdów wyścigów jest ten odbywający się w okolicach francuskiej miejscowości Le Mans. Zwycięstwo w nim daje liczba okrążeń toru w ciągu 24 godzin.

Na Dalekim Zachodzie, w Los Angeles, żył sobie gościu, zwał się Jeffrey Lebowski (Jeff Bridges). Nazwiska jednak nie używał, zamiast tego wolał, aby go nazywać Koleś. Żył po swojemu, nie przejmując się, co o nim pomyślą inni, był wielkim luzakiem. Podobno był też najbardziej leniwym człowiekiem w mieście, a może i w całym okręgu. Miał też problemy, jego żona jest winna forsę Jackiemu Treehornowi, a jak ona jest winna, to i on. Dwoje wysłanników wierzyciela próbuje nakłonić Kolesia do zwrotu pieniędzy. Problemem jest to, że Koleś nie ma pieniędzy, ale i żony. Odchodząc, niszczą mu dywan.

U schyłku XX wieku, ludzkość wybudowała bazę na Księżycu. Tym samym rozpoczęła erę pasażerskich lotów kosmicznych. Pierwszym ze statków kosmicznych był Mayflower I. Pierwszy pasażerski wahadłowiec na Księżyc. Właśnie oczekuje na swą dziewiczą podróż, podróż wielkich nadziei. Czy lot będzie łatwy, przyjemny i bez problemowy. He, he, zabawne. Oczywiście, że nie! (Film musiałby się skończyć, przed napisami wstępnymi i tytułem).

Na Ziemię spada satelita. Wbrew pozorom nie jest to nic dziwnego, niektóre satelity mają takie zadanie. Polecieć na orbitę, wykonać swoje zadanie i wrócić. Obiekt zostaje szybko odnaleziony, przez przypadkowych ludzi i przewieziony do najbliższej miejscowości. Tam zaczęły się problemy. Na satelicie musiało coś być, coś bardzo niebezpiecznego. Mieszkańcy miejscowości zachorowali i umarli. Wysłani po satelitę ludzie, również umierają. Do podjęcia obiektu zostaje wysłana specjalna ekipa i dopiero wtedy satelita trafił w ręce odpowiednich ludzi. USA były na takie coś przygotowana, na zlecenie władz, została wybudowana tajna baza, służąca do badania niebezpiecznych czynników biologicznych. Satelita szybko tam trafił, podobnie jak wezwani naukowcy z różnych zakątków Stanów Zjednoczonych. Sprawa śmierci mieszkańców Piedmont została utajniona.

Ted Striker (Robert Hays) to weteran wojenny, były pilot. Cierpi na syndrom szoku pourazowego, na skutek wydarzeń ze swojej służby. Od tego czasu nie cierpi latania, a wręcz nawet nie może patrzeć na samoloty. Próbuje z tym walczyć przy pomocy alkoholu, co jak wiadomo, nie jest prawidłową terapią. Z uwagi na jego nadużywanie specyfiku chce odejść od niego jego dziewczyna, Elaine (Julie Hagerty). Bohater chce ją jeszcze przekonać, udaje mu się ją złapać tuż przed rozpoczęciem przez nią kolejnej nocy w pracy. Nie mając wyboru, Elaine już nie wróci, złożyła wniosek o transfer na inną trasę, Ted postanawia porozmawiać z nią podczas jej służby. Widać, że musi być zdesperowany i mu bardzo na niej zależy, Ted kupuje bilet na samolot. Elaine jest stewardessą.

Najgłębsze miejsce na Ziemi to Rów Mariański. Ciągnie się dwutysięcnokilometrowym łukiem i znajduje się na głębokości prawie 11 kilometrów poniżej poziomu Pacyfiku. Dostanie się na jego dno, jest niemałym wyzwaniem. Ciśnienie, jakie tam panuje, jest niebotyczne, 1071 razy większe od tego panującego na powierzchni. Bez specjalnie skonstruowanych pojazdów byłoby to niemożliwe. Co ciekawe, załoga pierwszego batyskafu, jaki dotarł do tym głębin – Trieste, ze zdumieniem zobaczyła tam życie. Były tam sole, flądry i krewetki. Według słów jednego z załogantów, Trieste, Jacquesa Piccarda „Dno było czyste i przejrzyste, pokryte mułem z obumarłych okrzemków”. Pomimo bardzo niebezpiecznych warunków, jest to też miejsce, gdzie ma powstaje najgłębszy odwiert na świecie, czyli trzeba było tam zbudować bazę – Stacje Keplera.

Zaczęło się skromnie. Sputnik, Łajka, Gagarin. Połaczona misja Sojuz-Apollo. Następnie współpraca była kontynuowana. Powstała Międzynarodowa Stacja Kosmiczna – ISS. Dołączały do niej kolejne państwa, stacja się rozbudowywała, pojawiła się technologia sztucznej grawitacji. Aż w końcu ludzkość nawiązała kontakt z przedstawicielami obcej inteligencji. Do stacji dołączyli obcy, kosmici. Później kolejni i kolejni i kolejni. Początkowa, skromna stacja kosmiczna przerodziła się w tytułowe, gargantuiczne Miasto Tysiąca Planet, albo Stację Intergalaktyczną Alfa. Stała się ona tak wielka, że musiała opuścić orbitę Ziemi, skierowała się na Mgławicę Magellana.