Ben (Robert De Niro) jest emerytem i wdowcem, ma więc dużo wolnego czasu. Emerytura to wyzwanie dla kreatywności, z początku było to przyjemne, jak sam mówi, takie wagary. Podróżował po całym świecie, jednak po powrocie, przytłaczał go brak zajęć. Próbował robić różne rzeczy – jogę‚ gotowanie, hodowlę rośli, naukę języków obcych. Próbował wszystkiego. Czuje pustkę w swym życiu, którą musi wypełnić. Któregoś dnia znajduje ulotkę. Reklamuje ona zajęcia dla emerytów, proponując im, zostanie… stażystami. Staż jest w firmie handlującej odzieżą przez internet. Podania trzeba wysłać, w formie filmu, na jeden z serwisów filmowych. Ben nie namyśla się za długo. Do realizacji swego nowoczesnego listu motywacyjnego podchodzi profesjonalnie.

20 grudnia 198X roku Los Angeles odwiedza Prezydent USA. Zatrzymuje się on w hotelu, gdzie przemawia między innymi na temat podatków. Nie jest oczywiście sam, ma całą świtę i obstawę. Jeden z młodszych członków ochrony, Richie (William Petersen), zwraca uwagę na człowieka z obsługi hotelowej, chyba nie powinno być nikogo na tym piętrze – przy takim gościu zwykle izoluje się całe piętra. Podejrzenia są słuszne. Posiłek, który miał dostarczyć do jednego z pokoi, jest pusty, a kelner gdzieś znika. Młody ochroniarz znajduje na dachu zabitego policjanta. Wiadomo jest, że dzieje się coś groźnego. Po chwili ganiania po dachu znajduje „kelnera”, zaskakując go na przygotowaniach do zejścia na linie. Gościu, ma ubrany pas szahida i z rozbrajającą szczerością mówi, że jest gotowy na śmierć, zapowiada śmierć Izraelowi, Ameryce i wszystkim wrogom Islamu. Młodego w ostatniej chwili ratuje jego przełożony Jimmy, ściągając zamachowca. W akcji ginie tylko ów fanatyk.

Quoyle (Kevin Spacey) ma traumę z dzieciństwa – na skutek „nauki” pływania przez jego ojca, boi się wody. Ogólnie nie wspomina dobrze swojego dzieciństwa. Pasmo niepowodzeń przełożyło się na resztę jego życia, nie idzie mu w nim za dobrze. Mało stymulujące i wymagające prace, o ile w jakiejś się utrzymał, brak rodziny. Rozczarowany życiem, nie czeka już na nic. Dla świata jest niewidzialny. Pewnego ulewnego dnia to się zmieniło. Kiedy czekał w kolejce na stacji benzynowej, był świadkiem awantury pary, wściekła kobieta, Petel (Cate Blanchett), zauważyła go w samochodzie i… wsiadła do środka. Kazała jechać, zażyczyła sobie jeść. Quoyle nie bardzo wie jak się zachować, widać nieoczekiwana sytuacja jest dla niego bardzo dezorientująca. Petel przejmuje więc kontrolę.

15 października prezydent USA rozkazał rozpoczęcie tajnej misji w Zatoce Perskiej, mającej na celu uwolnienie żołnierzy wziętych do niewoli podczas operacji Pustynna Burza. Tylko najważniejsi urzędnicy państwowi wiedzieli o operacji mającej na celu zabicie… faceta. Saddama Husajna.

Są ludzie, którzy za wszelką cenę chcą wybić się z grona ludzi przeciętnych. Czasami osiągają to ciężką pracą, czasami jest to łut szczęścia, czy talentu. Ich sława może trwać na wieki lub być sławą chwilową. Niektórzy znani się z tego, że są znani – są idealni do reklam pewnej sieci komórkowej. Jedną z taki osób była Florence Foster Jenkins (Meryl Streep), przez 25 lat prowadziła ona Klub Verdiego, miejsce przypominające kabaret, ale dla nieco innego grona odbiorców, o bardziej wyrobionych gustach. Sama przyznawała, że muzyka jest jej życiem. Pomimo swojej choroby nadal występuje w przedstawieniach kabaretu. Praca pochłania całej jej życie. Największą miłością jej życia, większą niż jej kabaret, jest opera. Chce nawet zostać divą. Zaczyna brać nawet lekcje śpiewu. Pomóc ma jej świeżo wynajęty pianista McMoon (Simon Helberg) oraz nauczyciel Carlo Edwards (David Haig). Problem był tylko jeden, Florence kompletnie nie potrafi śpiewać…

Przy pewnej francuskiej winnicy, położonej tuż przy rzece Ardeche, skrywa się tajemnica. Dokładniej rzecz biorąc, jest ona ukryta w jaskini. Na kilka dni przed 24 grudnia 1994, troje odkrywców rozbiło obóz niecałe pół kilometra stąd. Szukali, hmm, wiatrów z ziemi. :-) Czyli ciągów powietrza wydobywających się z ziemi, mogły one zwiastować obecność jaskiń. Udało im się wyczuć delikatny powiew. Odsuwając skały, odkryli wąski szyb w zboczu. Człowiek mógł się ledwo przecisnąć, nie powstrzymało to badaczy, opuścili się w nieznane. To, co zastali, stało się jednym z najwspanialszych odkryć w historii kultury ludzi.

W 1939 roku, z Austrii wyrusza wyprawa, kierowana przez Petera Aufschnaidera (David Thewlis), wbrew pozorom – nie ratunkowa, nie mają w składzie Smoka. Ich celem są Himalaje. W jej składzie znajduje się Heinrich Harrer (Brad Pitt), jest to wielki niemiecki bohater, on sam uważa, że jest Austriakiem. Jeden z dziennikarzy, daje mu z dumą flagę III Rzeszy Niemieckiej, aby zatkną ją na szczycie Nanga Parbat, kiedy go zdobędzie. Nie wszyscy się cieszą z organizacji wyprawy. Wielce niezadowoloną osobą z wyjazdu Heinricha jest jego żona, Ingrid. Nic dziwnego, jest w zaawansowanej ciąży, ma urodzić w trakcie wyprawy. Między małżonkami jest spora różnica zdań odnośnie do wyprawy. Mężczyzna stawia na swoje, żonę zostawia pod opieką przyjaciela. Wyprawa ma wrócić za 4 miesiące.

Peter (Robin Williams) ogląda występ swojej córki na szkolnym przedstawieniu Piotrusia Pana. Młoda gra bardzo dobrze, jej mama jest nią zachwycona, Banningowi przeszkadza telefon komórkowy. Pomimo trwającego występu, odbiera go i mówi rozmówcy, że jutro wylatuje z rodziną do Londynu. Obiecuje rozmówcy, że spotkają się rano. Nie podoba się to jego synowi, miał być z nim na meczu. Spotkanie ma być więc krótkie, aby Peter zdążył na tak ważne dla jego syna wydarzenie. Na meczu jednak się nie pojawia, przyjeżdża, ale po jego zakończeniu.