Sześćdziesiąt minut. Dokładnie tyle zajęło starożytnym doprowadzenie ludzkości na skraj zagłady. Ci, którzy przetrwali, stworzyli ruchome osady, aby odbudować życie. W walce o żywność i paliwo słabi ginęli, a silni rośli w siłę. Aż nastała nowa era. Era drapieżnych miast Zachodu. Zagłada to odległa historia, tamte wydarzenia są sprzed ponad 1100 lat.

Przybysz z Wysp Brytyjskich atakuje przedstawiciela Europy Kontynentalnej. Brzmi jak jakieś porachunki gangsterskie, czy działania wojenne. Jednak jeżeli to miasto goni inne miasto, to sprawa jest dziwna i nienaturalna. Tu wielkie miasto z Union Jack'em na frontowej ścianie goni małe bawarskie miasto. Pochłonięcie go da mu zasoby na jeden tydzień. Bawarczycy robią, co się da, aby nie zostać anihilowani. Nie jest to jednak łatwe, Anglicy mają przewagę. I harpuny. Po niedługim pościgu bawarskie miasto zostaje wchłonięte.

Nocą, w biurowcu Watergate strażnik odkrywa niezamknięte drzwi. Ktoś tak zakleił rygiel od zamka, że ten nie spełnia swojego zadania. Wezwana zostaje policja, to może być próba włamania. Przydział dostaje dwoje policjantów pracujących incognito, nie mają mundurów. Strażnik i policjanci to nie jedyne osoby w biurowcu jest też grupa tajemniczych osób. Ta jest zorganizowana, mają człowieka w sąsiednim budynku, raportującego o osobach wchodzących do biurowca, porozumiewają się poprzez krótkofalówki. Swoje zadania wykonują bez włączonego światła i tak cicho, jak się tylko da. Ewidentnie jest to coś podejrzanego. Tymczasem policjanci przeszukują biura na 8 piętrze, coraz bardziej zbliżając się do tajemniczej grupy. W końcu znajdują chowających się pod biurkami i po ciemku mężczyzn.

Ludzie są uzależnieni od telewizji, spędzają coraz więcej, czasu oglądając seriale i filmy. Z zapartym tchem śledzą bohaterów swych ulubionych epopei, przeżywają z nimi ich wzloty i upadki, cieszą się z ich sukcesów i martwią ich porażkami. Czasami nawet zacierają im się granice między światem rzeczywistym a tym stworzonym przez media. Nieraz się słyszało o aktorze, który mało nie został pobity, bo grał rolę, która była negatywna. Trochę to przeraża, przecież to tylko świat ułudy. Mimo to wiele osób chciałoby się przenieść do świata takiego serialu i wieść życie razem ze swoimi ulubieńcami. Są to jednak tylko niemożliwe do zrealizowania marzenia. A co, jeżeli okazałoby się, że niekoniecznie niemożliwe?

Sto pięćdziesiąt lat temu, do Królewskiej Akadami Nauk w Londynie, dotarł list zawierający niecodzienne pytanie. Brzmiało ono tak, że czytający list naukowiec, nie potraktował go poważnie, według niego, był to żart. Jednak odpisał na nie, wyjaśniając, że jest to nonsens. Odpowiedź dotarła do nadawcy, chłopca mieszkającego w wiosce Mur.

Dziwna nazwa jest do… muru otaczającego siedlisko, muru mającego mieć jakąś tajemnicę. Mur ma odgradzać inny świat. Strażnik przejścia, nie chce nikogo przepuszczać, choć za murem rozciąga się tylko zwykłe pole. Albo tylko to tak wygląda. Mur jednak stoi od setek lat i strzeżony jest bezustannie, dzień i noc. Rozczarowany Dunstan odchodzi od Strażnika, ten nie ma najmniejszego zamiaru go przepuścić. Jest to tylko próba odwrócenia uwagi Strażnika, po chwili chłopak skacze przez wyrwę i ucieka w stronę pola (lub innego świata).

Sam (David Andrews) wiedzie dość szczęśliwe życie, ma niezłą pracę, piękny dom, oraz kochającą kobietę. Sam jest również w niej zakochany, niemal codziennie przynosi jej kwiaty, a ona czeka na niego z jego ulubionym obiadem, sama nie pracuje. Wygląda na idealne sielankowe życie, w modelu z lat 50. Oboje młodzi, on utrzymuje dom, a ona się nim zajmuje. Para nie ma dzieci, więc czas mogą poświęcić wyłącznie sobie. Podczas spontanicznych igraszek, dochodzi do nieszczęścia, Cherry (Pamela Gidley) dostaje… zwarcia i przestaje działać. Cherry była robotem.

Raimund Gregorious (Jeremy Irons ) to doktor języków klasycznych pracujący w szkole w Berno. Sprawia wrażenie dość stereotypowego profesora, pochłonięty swoją pracą i hobby nie sypia po nocach. Pewnego poranka, w drodze do pracy, widzi stającą na barierce mostu kobietę. Ani chybi chce się ona pożegnać ze swoim życiem. Niewiele myśląc rusza jej na ratunek. Wydaje się, że kobiecie potrzebny był ktoś, kto okaże jej zainteresowanie. Pyta się ona profesora czy może iść z nim. Zabiera ją na prowadzone przez siebie lekcje.

Mieszkanie w wysokościowcu, ma pewne niedogodności. Jednak nie przeszkadzało to Laingowi (Tom Hiddleston), był zadowolony z życia w nim. Jego zdania nie podzielali inni mieszkańcy, wiele z nich już opuściło budynek, dla niego było to jednak zaletą, czuł, że może odpocząć, był odpowiedzialny tylko za siebie. Trzy miesiące wcześniej inaczej to wszystko wyglądało. Budynek byś niedawno oddany do użytku. Teraz jednak wygląda jak… ruina.

Po roku 2000 Ziemia była coraz bardziej przeludniona i zanieczyszczona. Nie zwracanie uwagi na to, nie pomagało. Po 25 latach, w 2025 ludzkość obudziła się i zauważyła problem. Rozpoczęła szukanie nowego domu. Domem tym miał być Mars. Trzeba było „tylko” przystosować go do życia, poddać terraformacji. Pierwsze były bezzałogowe sondy z algami, mające wytworzyć tlen. Wydawało się, że przedsięwzięcie się uda, jednak po 20 latach poziom tlenu zaczął spadać, z nieznanego powodu.