Ludzkość ma przerąbane. Kompletnie. Znowu. Zawsze coś jej zagraża, kosmici, asteroidy, wirusy, wojny… Długo by wymieniać. Tym razem jest to bunt maszyn. Los Angeles w 2029 roku (czyli już za 5 lat), podobnie jak cała Ziemia będzie stosem ruin. Jest to pokłosie wojny atomowej. Ruiny nie są jednak całkowicie wyludnione. Część ocalałych walczy o… ocalenie. Tym razem z rąk(?) maszyn. Zbuntowane maszyny eksterminują resztki ludzkości. Jak w większości wojen, musi odbyć się decydująca bitwa, ale, co ciekawe, nie odbędzie się ona teraz, tylko w… przeszłości.

SSBN to w kodzie Marynarki Wojennej USA okręt podwodny o napędzie atomowym przenoszący rakiety balistyczne. Są one często wyposażone w głowice nuklearne. Takie okręty powinny być w jak najmniejszym stopniu do wykrycia. Mają być skryte, a ich ewentualny atak, ma całkowicie zaskoczyć przeciwnika. Służba na nim jest stresująca, w końcu nie wiadomo czy i kiedy padnie rozkaz odpalania pocisków i spowodowania małej apokalipsy. Dowodzić nim powinien człowiek jak najbardziej odpowiedzialny, mający wsparcie w swej załodze, a w szczególności w pierwszym oficerze.

Gdzieś na bezdrożach Nowego Meksyku w Ameryce pewien mężczyzna (Daniel Day-Lewis) ma malutką kopalnię, niewyglądającą na kopalnię węgla. Powoli, z mozołem w niej pracuje, ale efekty są raczej mizerne. Któregoś dnia ulega wypadkowi, obluzowany szczebel prymitywnej drabiny nie wytrzymuje i odpada. Mężczyzna spada na dół szybu, lecz przeżywa. Wbrew pozorom, to nie jest taka dobra wiadomość, jest sam, jest schyłek XIX wieku – nie ma więc telefonii komórkowej, aby wezwać pomoc, na dodatek ma złamaną nogę. Musi sobie poradzić sam, inaczej umrze z pragnienia.

Nad Los Angeles wstaje kolejny dzień. Może być gorąco. Zapowiadane są protesty z powodu budowy nowej stacji metra. Mieszkańcy dzielnicy Beverly Hills sobie jej nie życzą, mają własne samochody, a nawet i kierowców. Stacja jest potrzeba tym, którzy dla nich pracują, chociaż mają przecież autobusy, więc po co im metro? Trwa normalne życie, ludzie pracują, dzień jak co dzień w L. A. Nie może oczywiście zabraknąć wstrząsów, w końcu miasto leży w strefie sejsmicznej. Część osób reaguje na to ze spokojem, ale są takie jak Kelly Roark (Gaby Hoffmann), która się panicznie ich boi. Jednak nikt w najśmielszych, czy najczarniejszych wizjach nie zakłada tego, co ma się wydarzyć.

Earl (Fred Ward) i Valentine (Kevin Bacon) to specjaliści od wszystkiego. Wykonają ogrodzenie pastwiska, pozbędą się śmieci, położą linoleum, opróżnią szambo. Biorą każdą pracę, jaką uda im się znaleźć. Nie mają większego wyboru, miejsce, w którym pracują to kraniec świata. Ptaki od dawna tam nie przylatują, zawracają wcześniej. Jest pusto, cicho, ale spokojnie, mogą „cieszyć” się bezmiarami amerykańskich przestrzeni. Podczas jazdy po kolejną pracę, napotykają na poboczu nieoczekiwaną osobę. Nową osobę. To Rhonda LeBack, (Finn Carter) studentka sejsmologii.

Okręty podwodne projektu 941 (Akuła), w nomenklaturze NATO nazwane Typhoon to największe kiedykolwiek zbudowane okręty podwodne – długość okrętu to 172 metry. Zdolne przenosić 20 pocisków balistycznych, gdzie każdy z nich składa się z 10 głowic o mocy 100 Kt i zasięgu ponad ośmiu tysięcy kilometrów. Okręty miały niespotykanie dobre warunki mieszkalne, na ich pokładzie mieściła się mała sala gimnastyczna, solarium, sauna, czy ptaszarnia (słyszałem też o basenie). Jeden z nowych okrętów tej klasy, Czerwony Październik właśnie opuszcza port i udaje się na pierwszy patrol. Jest jednak nieco inny, niż pozostałe jednostki projektu 941, ma pewne modyfikacje.

James Cole (Bruce Willis) jest więźniem, ale nie to jest najgorsze. Właśnie został ochotnikiem. Nikt nie widział powracających poprzednio ochotników, więc albo wszyscy giną, albo jak twierdzą plotki, tych, którym udało się powrócić, izoluje się. Ochotnicy ubierani są w skafandry przypominające kosmiczne, są szczelne i hermetyczne. Chociaż nie wyglądają na takie, które mają mieć kontakt w innym ciśnieniem, czy jego brakiem, próżnią. Raczej na takie, które mają izolować od środowiska zewnętrznego. Po ubraniu kombinezonu ochotnik przewożony jest windą do tajemniczych tuneli, a z nich trafia na powierzchnię.

JB (Jack Black) to outsider, nie jest religijny tak jak reszta jego rodziny. Ma swoje marzenie, chce zostać najlepszym na świecie rockandrollowcem. Napisał świetny kawałek, ale rodzina nie akceptuje jego wizji świata. Według nich rock'n'roll to muzyka z piekła rodem. Jack dostaje przepowiednie, aby móc robić to, co kocha, będzie musiał opuścić dom i udać się do Hollywood. Stworzy tam sojusz i najlepszy zespół na świecie. Nie będzie to łatwa droga, będzie musiał stawić czoła swoim demonom.