Paul Dawson jest po wypadku, wskutek którego traci część mózgu. Kontakt z nim jest niemożliwy. Naukowcy przygotowują go do uruchomienia założonego mu implantu.

Paul to eksżołnierz, który został postrzelony w głowę. Teraz jest badany, czy implant dr. Vincenta McCarthy'ego (Toby Stephens) pomógł naprawić uszkodzenia. Pierwsze chwile po aktywacji, zdają się to potwierdzać, Paul zaczyna rozumieć, co się do niego mówi i wykazuje reakcje. Widać jednak utratę pamięci, Paul zdaje się nic nie pamiętać. Badania nie przebiegają tak, jak przypuszczał Vincent, jest nimi rozczarowany. To jednak jeszcze nic, chwilę później Paul atakuje Vincenta i jego asystentkę, jest przy tym bardzo brutalny. Strażnicy w końcu zabijają Paula.

Do jednego ze szpitali w Los Angeles przyjeżdża Neil (Robert De Niro). Wygląda jak typowy kierowca ambulansu, wsiada do jednego z nich i odjeżdża, sam bez reszty ekipy ratunkowej. Inny mężczyzna robi zakupy w sklepie budowlanym, aby później zająć miejsce w ambulansie. Jak można się domyślać, nie są to prawdziwi ratownicy. Razem z innymi, spotykają się przy napadzie na opancerzony furgon, przewożący przesyłki. Ich łupem pada niewielka koperta. Widać, że akcja została znakomicie zaplanowana, choć końcówka nie wyszła im tak, jak planowali. Jednemu z napadających – Waingro (Kevin Gage ), puściły nerwy, co skończyło się nieplanowanym zabiciem strażników. Ucieczka udaje się tuż przed przyjazdem policji. Po skończonej robocie spokojnie się rozjeżdżają.

W kwietniu 1805 roku Napoleon niepodzielnie panuje w Europie. Tylko morza i oceany są pod innym panowaniem – Wielkiej Brytanii. Jednak jeszcze chwila i one staną się areną bitew.

HMS Surprise. 28 dział. 197 ludzi. Przy północnych wybrzeżach Brazylii. Według rozkazu admiralicji, Kapitan Jack Aubrey (Russell Crowe), ma przechwycić francuski okręt kaperski Acheron w podróży na Pacyfik, gdzie ma zamiar toczyć działania wojenne. HMS Surprise ma go zatopić, spalić, lub przejąć.

Amerykański program kosmiczny Apollo niewątpliwie był wielkim sukcesem. Decyzja powzięta przez Johna F. Kennedy’ego, chwile po tym, jak Rosjanie zaszokowali świat, najpierw umieszczając na orbicie Ziemi pierwszego sztucznego satelitę, a później wysyłając tam człowieka. Amerykański prezydent postanowił, że to przedstawiciel narodu amerykańskiego pierwszy postawi stopę na Księżycu. Doprowadziło do zainicjowania programu Apollo. Jego najbardziej znanym lotem jest Apollo 11, niemniej znanym Apollo 13. Ostatnim oficjalnym lotem był ten oznaczony kryptonimem Apollo 17. To co w tytule robi 18?

W Hongkongu mieszka 2,1 miliona ludności, w Londynie to 8,8 miliona, Minneapolis to 3,3 miliona, San Francisco 3,5 a w Tokio aż 36,6 miliona. We wszystkich tych miastach jest jakiś chory, nie jest to coś dziwnego, przecież ludzie chorują. Jednak kiedy tracą przytomność lub znajdowani są nieżywi, może robić się lekko niepokojąco. Objawy są następujące: kaszel, gorączka, a przed utratą przytomności zamglony obraz.

Pan Hannon Fuller (Armin Mueller-Stahl), dobrze sytuowany, mężczyzna w sile wieku, w swoich wspomnieniach pisze, że nigdy nie chciał odkryć pewnej, straszliwiej prawdy. Teraz jest jednak już za późno, a kiedy „oni” się dowiedzą, będą chcieli go uciszyć. Wpadł więc na pomysł i spisuje swe wspomnienia na użytek swojego przyjaciela, Douglasa Halla (Craig Bierko). Tylko jemu może to powierzyć. List jednak odczytuje osoba do tego niepowołana. Po powrocie do domu Fuller kładzie się spać. Budzi się jednak w zupełnie innych okolicznościach.

Studentka Haley (Olivia Cooke) przeprowadza się do Kalifornii. Pomagają jej w tym jej koledzy – Nicholas (Brenton Thwaites) i Jonah (Beau Knapp). Nie spieszą się z tym zanadto, mają czas. Zwiedzają więc ciekawe miejsca, bawią się, bardziej przypomina to wesołą wycieczkę, niż coś poważniejszego. Nie raz nocują w przydrożnych motelach. Pewnej nocy, na telefon jednego z nich przychodzi wiadomość od jakiegoś Nomada. Włamał się na uczelniany serwer, a wina spadła na młodych. On wie o nich więcej, niż chcą – obserwuje ich.

Panna Holly Golightly (Audrey Hepburn) to lekko roztrzepana, młoda kobieta. Ma specyficzny styl zarabiania na życie – oszukała jakiegoś mężczyznę. Zapłacił za kolację jej i jej znajomych, a ona sama z „drobnymi” (50 dolarów) na toaletę, ulotniła się. Któregoś ranka otwiera drzwi do kamienicy nowemu lokatorowi – twierdzi on, że przysłano mu niewłaściwy klucz. Ona jest lekko nieprzytomna – jest przedpołudnie, a ma za sobą nieprzespaną noc.