Anatewka to mała wioska, gdzieś w Rosji, dość szczególna. Jej mieszkańcy lubią grać na skrzypcach. I nie byłoby to aż tak dziwne, gdyby nie to, że robią to na… dachach. Nie chcą opuścić wioski, to ich dom. Natomiast to, że grają na skrzypcach w tak niecodziennych miejscach, spowodowane jest tradycją, a jak dobrze wiadomo, tradycja jest ważna. I rządzi wszystkim. Skąd się wzięła tradycja grania na skrzypcach? Tego nie wiedzą nawet najstarsi mieszkańcy. Jest tradycją i musi być kultywowana.

Jazda samochodem może prowadzić do frustracji, szczególnie kiedy jest to „niejazda”, czyli utknięcie w korku. Są jakieś roboty drogowe, jest więc i zator. Stanie w korku nie jest przyjemnością, mając za sąsiada autobus pełen rozkrzyczanych dzieci, głośno rozmawiających przez telefon współkorkowiczów z tyłu. Jest gorąco, a wentylacja, podobnie jak opuszczanie szyb nie działa. Na dodatek współpasażerem jest upierdliwa mucha. „D-Fens” (Michael Douglas) nie wytrzymuje, wysiada z samochodu, a zaskoczonemu kierowcy samochodu stojącego tuż za nim mówi, że idzie… do domu. Przybyły chwilę później policjant wraz z dwójką innych kierowców spycha samochód na pobocze.

Nasz Układ Słoneczny pełen jest planetoid, komet, i innych skał wesoło krążących po swoich orbitach. Zdarzają się też „goście” spoza systemu. Przylatuje taki i po zbliżeniu się do Słońca odlatuje dalej po swojej paraboli. Niekiedy taki obiekt zbliży się do Ziemi. Jako przykład można tu wymienić Kometę Halleya, która regularnie, co 75 lat, zbliża się do naszej planety. Oczywiście to najbardziej znany taki obiekt, jest ich jednak dużo więcej. Media, jak to media, nie raz straszą obiektami, które zbliżyły się „nawet” na 200 tysięcy kilometrów do Ziemi. Jest to niewiele jak na rozmiary naszego układu planetarnego (nie wspominając o galaktyce, czy wszechświecie), ale i tak sporo. Pod koniec XX wieku pojawiła się kometa, której ogon przetnie orbitę naszej planety. Naukowcy przewidują niesamowite zjawiska świetlne. To pierwsze takie zjawisko od wyginięcia dinozaurów.

Grupa młodych mężczyzn trafia do wojska, są od teraz rekrutami. Patrząc na ich miny już u fryzjera, nie są tym zachwyceni. Później trafiają „pod skrzydła” sierżanta artylerii Hartmana (R. Lee Ermey). Będzie ich szkolił. Szkolenie zaczyna od wyjaśnienia reguł i poniżania świeżych nabytków armii USA. Trzeba przyznać, że to tego ostatniego ma talent. Mówi, że jest twardy, lecz sprawiedliwy, wszystkich traktuje tak samo, nie jest rasistą. Dla niego wszyscy rekruci są tak samo warci, czyli nic. Przesieje nieudaczników, którzy nie zasługują na pozostanie w jego ukochanym korpusie, a z reszty zrobi „anioły śmierci” pragnące wojny i zabijania. Tak zaczyna się trening w Korpusie Naboru Piechoty Morskiej USA. To będzie ciężki czas…

Bohater (Rutger Hauer) to typ wolnego ducha, nie dla niego jest praca w korporacji, sklepie, czy urzędzie. Wygląda na człowieka wolnego duchem – wybrał życie włóczęgi. Jazda w pustych wagonach pociągów towarowych, spokojne, niespieszne życie, bez zbytniego zamartwiania się o przyszłość. Owszem ciężko jest tak żyć, brak stałego źródła dochodu może doskwierać, nie zawsze ktoś da mu kilka drobniaków. Być może inaczej będzie w Hope Town, do którego w końcu dociera.

Wujek panny Marci Jeffris (Patricia Neal) jest właścicielem stacji radiowej KGRK. Ona sama pracuje tam, jako reporter, prowadząc program „Twarz w tłumie”. Jej najnowszy reportaż będzie z więzienia okręgu Tomahawk. Entuzjazm rozmówców trudno nazwać inaczej niż żaden. Nikt nie chce z nią zamienić słowa, a przynajmniej nagrać się na jej przenośny magnetofon. Na występ decyduje się Rhodes (Andy Griffith) za możliwość wcześniejszego zwolnienia. Jego wyrok co prawda to tylko tydzień, ale mogąc wyjść rano, zgadza się zaśpiewać i zagrać na gitarze.

Ben (Robert De Niro) jest emerytem i wdowcem, ma więc dużo wolnego czasu. Emerytura to wyzwanie dla kreatywności, z początku było to przyjemne, jak sam mówi, takie wagary. Podróżował po całym świecie, jednak po powrocie, przytłaczał go brak zajęć. Próbował robić różne rzeczy – jogę‚ gotowanie, hodowlę rośli, naukę języków obcych. Próbował wszystkiego. Czuje pustkę w swym życiu, którą musi wypełnić. Któregoś dnia znajduje ulotkę. Reklamuje ona zajęcia dla emerytów, proponując im, zostanie… stażystami. Staż jest w firmie handlującej odzieżą przez internet. Podania trzeba wysłać, w formie filmu, na jeden z serwisów filmowych. Ben nie namyśla się za długo. Do realizacji swego nowoczesnego listu motywacyjnego podchodzi profesjonalnie.

20 grudnia 198X roku Los Angeles odwiedza Prezydent USA. Zatrzymuje się on w hotelu, gdzie przemawia między innymi na temat podatków. Nie jest oczywiście sam, ma całą świtę i obstawę. Jeden z młodszych członków ochrony, Richie (William Petersen), zwraca uwagę na człowieka z obsługi hotelowej, chyba nie powinno być nikogo na tym piętrze – przy takim gościu zwykle izoluje się całe piętra. Podejrzenia są słuszne. Posiłek, który miał dostarczyć do jednego z pokoi, jest pusty, a kelner gdzieś znika. Młody ochroniarz znajduje na dachu zabitego policjanta. Wiadomo jest, że dzieje się coś groźnego. Po chwili ganiania po dachu znajduje „kelnera”, zaskakując go na przygotowaniach do zejścia na linie. Gościu, ma ubrany pas szahida i z rozbrajającą szczerością mówi, że jest gotowy na śmierć, zapowiada śmierć Izraelowi, Ameryce i wszystkim wrogom Islamu. Młodego w ostatniej chwili ratuje jego przełożony Jimmy, ściągając zamachowca. W akcji ginie tylko ów fanatyk.