Andrew (Pierce Brosnan) zostaje wysłany na nową placówkę – do Panamy. Nie jest zadowolony z tego, ale ze względu na okoliczności i swoje grzeszki, nie powinien narzekać. To ma być jego ostatnia szansa. Są tam oczywiście rzeczy, które interesują wywiad Wielkiej Brytanii – przede wszystkim Kanał Panamski. Andrew musi być tam bardzo ostrożny, jest tam duża sieć pralni brudnych pieniędzy, przemytu narkotyków i korupcji. W Panamie jest tylko 200 brytyjskich rezydentów – ktoś z nich na pewno ma dojścia do władzy. Andrew będzie musiał jego lub ich odnaleźć. Wybiera Harry'ego Pendela (Geoffrey Rush), krawca.

Na pustyni Sonora w Meksyku grupa naukowców, z Laughlinem (Bob Balaban) natrafia na eskadrę amerykańskich myśliwców. Niby nic dziwnego, może się tak zdarzyć, ale są to samoloty Grumman TBF Avenger, te same, które 5 grudnia 1945 zaginęły podczas lotu nad Trójkątem Bermudzkim. Trochę daleko od miejsca zaginięcia, ale dobrze, że w końcu się znalazły. Załóg jednak nie ma, a same samoloty nie wyglądają jakby przestały na pustyni kilkadziesiąt lat, ba bez większych problemów udaje się je uruchomić. Mieszkający w pobliżu starszy mężczyzna opowiada bzdury – o słońcu, które dla niego śpiewało i zstąpiło z nieba.

Podczas II Wojny Światowej walki w Azji wygrywały wojska japońskie. Dla, między innymi, wojsk angielskich nie było to szczęśliwe wydarzenie. Nie wiadomo, kto miał więcej szczęścia, ci którzy polegli w obronie, czy ci, którzy dostali się do niewoli. To tych drugich czekała prawdopodobna śmierć z wycieczenia, podczas niewolniczej pracy w różnorakich obozach pracy. Do jednego z taki obozów, położonych gdzieś w dżungli trafiają nowi jeńcy, cały batalion Brytyjczyków, dowodzonych przez płk. Nicholsona (Alec Guinness). Mają jeszcze siły i są pełni energii. Na razie.

Mroki średniowiecza, to nie były łatwe czasy, trzeba sobie jakoś radzić, zawsze trzeba coś jeść, rośliny można wyhodować, ale zajmuje to sporo czasu. Jest alternatywa – mięso, ale jest ono drogie. Niby zwierzęta mieszkają też w lesie, zawsze można więc zająć się kłusownictwem. Jednak lasy przecież mają swoją własność, a właściciel nie pozwala, każdemu w nich polować. Kłusownictwo nie jest bezpieczne, patrole właściciela nie będą się cackać z załapanym kłusownikiem. Zwierzęta też mogą stanowić zagrożenie, nie mówimy tu jednak o lisach, czy królikach. Na kłusującego młodego mężczyznę, napada prawdziwy potwór. Tym razem to człowiek stał się posiłkiem.

Na południowym Atlantyku, na pokładzie niszczyciela wolno biegnie czas. Część załogi pracuje, większość odpoczywa, korzystając z pięknej pogody. Marynarze rozmawiają ze sobą, robią zwykłe koleżeńskie przytyki, palą papierosy. Wydaje się, że to sielanka, a nie czas II Wojny Światowej. Martwią się o Murrella (Robert Mitchum), kapitana, ten od początku rejsu nie opuścił kajuty. Jest on nowy i cześć załogi go nie zna. Kapitan swoje przeszedł, jego statek, podczas rejsu na północnym Atlantyku, został storpedowany, a Murrell spędził 25 dni na tratwie. Wydaje się, że jedyna niemiła rzecz, jaka ich czeka, to zbliżająca się od wschodu burza.

W 1936 roku kwitnie nielegalny hazard. Jedna z takich ukrytych szulerni znajduje się w Joliet w Illinois. Burmistrz próbuje z nimi walczyć, ale nie idzie to po jego myśli. Co prawda zamkną wszystkich, ale tylko na dwie godziny. Jedynym efektem było spóźnienie się z meldunkiem do władz szulerni w Chicago. Według prowadzącego szulernie szef powinien być zadowolony, przez tydzień zarobili ponad 10 tysięcy dolarów. Owszem, ci z Chicago zarobili więcej, ale tam jest więcej placówek, więc nic dziwnego. W Joliet jest tylko osiem, nędznych szulerni. Jednak to za mało, Joliet jest na samym końcu rankingu. Pieniądze mają być wysłane pociągiem o 16:15, a przewozić je będzie Mottola.

Grupa młodych ludzi pracuje nad różnorakimi projektami. Dopiero zaczynają, więc ich laboratorium znajduje się w garażu. Część z nich traktuje to, jak dobrą zabawę, część twierdzi, że czas transformatorami Tesli i piorunami kulistymi się skończył. Wygląda na to, że nad projektem pracują po godzinach, mają swoje prace. W ciągu ostatnich kilku miesięcy nie udało im się niczego dochodowego stworzyć ani niczego opatentować. Są między nimi pewne różnice zdań, jeśli chodzi o przyszłość ich firmy. Swoje projekty wysyłają do różnych ludzi, jednak, jak na razie, nie przynosi im to żadnego zysku.

Na Ziemię spada meteoroid, cóż zdarza się i to wcale nie tak rzadko. Ten jednak jest inny, nie pochodzi z naszego układu planetarnego i ma pasażera. Przetrwał on wejście w atmosferę, wysoka temperatura nie zrobiła na nim wrażenia.

Tej samej nocy, Wayne Grey (Seann William Scott) przyjeżdża w nocy do szopy położonej na pustyni. Nie jest sam, ma w bagażniku „pasażera”. Ciągnie do szopy, którą następnie spala. Wayne nie jest jednak mordercą, szkoli się to roli strażaka, a jego pasażer to manekin, którego „ratuje” z płonącej szopy. Akcje przerywa upadek meteoroidu. Wayne nie dość, że nie uratował manekina, to traci swój samochód.