Michael J. Krokodyl Dundee (Paul Hogan) zadomowił się w Nowym Jorku. Nie stracił wiele ze swojego zachowania – przykładowo łowi ryby w Upper Bay. Jak na takiego oryginała przystało przy pomocy… dynamitu. Co dziwne, nie przeszkadza to policji. Nikt inny nie miałby szans, aby nie zostać aresztowany. Tu jednak policja tylko wita się z Michaelem, a całe zdarzenie kończy się przyjacielskim śmiechem. Mick ma świeże ryby na śniadanie dla swojej Sue (Linda Kozlowski). Pomimo że życie im się układa, Krokodyl coraz częściej wydaje się być nie obecny, pogrążony w myślach. Tęskni za domem, za przyjaciółmi, za buszem, za Australią.

II Wojna Światowa, teatr działań na Pacyfiku. Powoli kończy się szkolenie żołnierzy piechoty morskiej. Ich pierwszym celem bojowym jest niewielka Iwo Jima. Wyspa była bombardowana przez 20 dni, roślinność jest niemal całkowicie wypalona. Pomimo swoich niewielkich rozmiarów – 21km², jest silnie broniona przez fanatyczne wojska Japonii, w przewidywanej liczebności 12 000. Do tej pory amerykanie odbijali zajęte przez wojska japońskie ziemie. Iwo Jima, od XIX wieku, jest rdzennie japońska. Kompania głównych bohaterów ma zająć wzgórze Suribachi, znajdują się na nim działa mogące prowadzić ostrzał w dowolne miejsce na wyspie.

Sue (Linda Kozlowski), reporterka, miała wrócić z Sydney do nowojorskiej redakcji już wczoraj, ale ma jeszcze jeden znakomity materiał. Miesiąc temu, w północnym terytorium, pewnego mężczyznę zaatakował krokodyl. Nie jest to coś nietypowego jak na Australię. Odgryzł mu nogę (znaczy, krokodyl odgryzł, nie mężczyzna) i zostawił na pewną śmierć 100 mil od świata. Tydzień później ten człowiek wyszedł z buszu i znikł. Sue udało się go wytropić, znaczy tego mężczyznę, nie krokodyla. Choć w sumie to Krokodyla. Mężczyzna nazywa się Michael J. Krokodyl Dundee (Paul Hogan). Sue chce przeprowadzić z nim wywiad. Tak oto typowy nowojorski mieszczuch trafia do australijskiego buszu.

Na przełomie 23 stulecia 95% świata żyło w głębokiej nędzy. W rezultacie wielu ludzi podejmowało się skrajnie niebezpiecznych prac – kosmicznego górnictwa, eksploatacji kosmosu, czy też decydowało się na służbę wojskową.

Transport z Ziemi zapewniał Areostrumień (Slipstreaming) – proces przekształcania materii w sygnał cyfrowy, transmitowany do ustalonych współrzędnych w znanej części kosmosu. Wyszkoleni wolontariusze wyposażeni są w APEX – ustrojstwo połączone z centralnym układem nerwowym.

W nadmorskiej miejscowości, na wyspie Amity, rozpoczyna się lipiec. Wiele ludzi liczy na zyskowne lato, spodziewają się dużej ilości turystów. Miejscowość jest atrakcyjnie położona, ocean jest ciepły i bezpieczny. Wakacje w przypuszczeniu władz miasta i mieszkańców będą bardzo udane. Jednak tuż przed oficjalnym rozpoczęciem sezonu, sielankę przerywa zaginięcie kobiety, Chrissy. Miejscowy szeryf Brody (Roy Scheider) zaczyna badać, bardzo poważny, jak na te okolice, wypadek. Ze zeznań jej kolegi wynika, poszła pływać w oceanie, prawdopodobnie się utopiła. Jej kolega był zbyt pijany, aby do niej dołączyć. Oględziny zwłok jednak nie wskazują na taką przyczyną śmierci, są na nich ślady zębów, dziewczyna prawdopodobnie zginęła od ataku rekina.

Jack Weil (Robert Redford) to obieżyświat karciarz, od 1942 roku zobaczył spory kawałek świata, wszędzie znalazł coś, co mu się podobało. Jednak tęskni tylko za jednym miastem. Za Hawaną, z 1958 roku, sprzed Kubańskiej Rewolucji.

Mia (Sophie Nélisse) to mało popularna uczennica, jest obiektem „żartów” ze strony „koleżanek”. Jej ociec ponownie się ożenił. Mia ma więc nową mamę i siostrę Sashę (Corinne Foxx). Jej ojciec zajmuje się nurkowaniem. Ostatnio odkrył nowe wejście do zalanego, starożytnego miasta – niepokojące jest to, że odnalazł tam również ząb rekina. Zastanawia się, jak rekin mógł tam wpłynąć. Zaplanował również coś wyjątkowego dla sióstr, może to pomoże im polepszyć wzajemne stosunki – siostry za sobą nie przepadają, a nawet nie uznają się wzajemne za rodzeństwo. Będą miały okazję poprzyglądać się rekinom ze specjalnie to tego celu skonstruowanego statku. Entuzjazm dziewczyn tryska z nich jak woda z wyschniętej fontanny.

Parze kończą się zapasy. To ostatnia puszka, jaką mają, nie będzie więcej pomidorów, będą musieli przerzucić się na groszek. :-( Martwią się o swoje dzieci, które pojechały na wycieczkę, mają nadzieję, że są one bezpieczne. Para nie mieszka sama, są z nimi inni ludzie. Podczas kolacji rozmowa schodzi na temat Sama, chłopka jednej z obecnych przy stole kobiet – Karen. Pomimo tego, że Jackob uważa, że opuścił ją pięć dni temu, Karen wierzy, że niebawem wróci. Wybuch awantury przerywa łomotanie do drzwi. Po głosie słychać, że to jakiś młody chłopak, może nawet jeszcze dziecko. Ludzie nie garną się do otworzenia drzwi. W końcu jednak je otwierają. Chwilę później wyglądającą przez okno Karen gryzie jeden z zakażonych. Szturm zainfekowanych na budynek przeżywa Donald (Robert Carlyle). Ucieka, zostawiają swoją żonę, Alice, jak i resztę. Uciekając przed zgrają zarażonych, napotyka Jacoba. Ten ostatni nie ma jednak szczęścia.