Dziennikarstwo, szczególnie to ambitniejsze, to ciężki kawałek chleba. Wśród coraz częstszych artykułów o jakże zachęcających tytułach w stylu: „Szok, nie uwierzycie, co się stało!”, „TU WSTAW IMIĘ JAKIEJŚ GWIAZDKI, pokazała nieumalowany palec u lewej nogi!”, czy „Sprawdź, dlaczego wujek Zenek trzyma komodę, a nie szafę”, które zaśmiecają internet i te reszki prasy, która się jeszcze ostała na rynku, trafiają się artykuły bardziej wartościowe. Reportaże, informacje ze świata nauki i techniki, czy interesujące wywiady. W tych ostatnich nie chodzi, aby rozmówcą był wspomniany wyżej wujek Zenek, tylko ktoś, kto opowie coś bardziej interesującego, podniosłego. Może to też być osoba, którą rzadko kiedy można na wywiad namówić. Jeżeli dziennikarzowi uda się znaleźć kogoś ze środowiska, które nigdy nie udzieliło jeszcze wywiadu, kogoś, kto opowie coś bardzo ciekawego, kto niemal rozpala wyobraźnię ludzi na całym świecie, ilość sprzedanych egzemplarzy gazety, czy obecnie ilość klików, poszybuje mocno w górę. Co, gdyby reporterowi udało się przeprowadzić wywiad z… wampirem, takim prawdziwym oczywiście.

Na sklep jubilerski w Beverly Hills zostaje przeprowadzony napad. Z napadających wyróżnia się szczególnie elegancko ubrana, kobieta (Brigitte Nielsen) w przeciwsłonecznych okularach, to ona dowodzi. Przestępcy przyjechali w luksusowej limuzynie. Druga część grupy przestępczej podjeżdża opancerzonym furgonem od tyłu. Przestępcy są zgrani, bardzo skuteczni, napad przebiega błyskawicznie. Salon wygląda jak po przejściu huraganu, ale złoczyńcy nie są brutalni, wystarczyło im zastraszenie obecnych w sklepie. Na sam koniec kobieta pozostawia kopertę z dużą literą „A” oraz różę.

Podczas wojny każdy sposób, aby zyskać przewagę, jest dobry. Wiedza o planach przeciwnika jest bezcenna. Nie inaczej było podczas Drugiej Wojny Światowej. Wywiad uwijał się jak w ukropie, pozyskując i interpretując dane ze zwiadu lotniczego, raportów tajnych agentów we wrogim państwie, czy łamiąc szyfry używane w komunikacji wroga. Wielkim sukcesem amerykanów było złamanie szyfrów używanych przez japońskie siły zbrojne – kod purpurowy i ich siły morskie – Kaigun Ango. Z drugiej strony trwały prace, aby wróg nie był w stanie złamać kodów. Amerykanie mieli jeszcze jedno zabezpieczenie, co jeżeli, pomimo ewentualnego złamania amerykańskich kodów, wróg i tak by nie byłby w stanie zrozumieć, o czym jest mowa w rozkazach? Jakby zakodować, zakodowaną wiadomość? Lub kiedy nie ma czasu na kodowanie i odkodowywanie treści wiadomości, ale potrzeba przesłać wiadomość, którą odczyta wyłącznie adresat?

W Detroit, w opuszczonych zakładach przemysłowych stoi ciężarówka. Dwoje mężczyzn rozmawia o tym, że ciężarówka jest czysta i musi w niej być fortuna, jest pełna pudeł papierosów. Tak jakby mieli nie zbyt czyste intencje. Nie zwracają uwagi, na trzeciego, młodego mężczyznę siedzącego wśród pudeł, gdzieś w głębi przyczepy. Ten zaczyna się niecierpliwić, chce szybko skończyć, cokolwiek pozostała dwójka robi. To on sprzedaje im ładunek, zachwalając towar. Mówi, że nie jest z Detroit i nie zna tu nikogo, więc chce załatwić interes z nimi. Pieniądze przechodzą w końcu z ręki do ręki, ale jest ich za mało. Kłótnie o pozostałą część pieniędzy przerywa przejeżdżający patrol policji. Po krótkiej rozmowie ze stróżami prawa, ciężarówka zaczyna uciekać – jeden z mężczyzn wsiadł wcześniej do kabiny. Po długiej pogoni ciężarówka zostaje unieruchomiona, a sprzedawca złapany. Nie będzie miał jednak postawionych żadnych zarzutów, to policjant i jego tajna akcja.

Japonia planowała utworzyć Strefę Wspólnego Dobrobytu Wielkiej Azji Wschodniej, obszar z podbitych (wyzwolonych) państw i terytoriów leżących w Azji Południowo-Wschodniej. Nie wszystkim się to spodobało i nie chodzi tylko o mieszkańców tego obszaru. Do realizacji tego planu, Japonia musiała się pozbyć Europejczyków i Amerykanów – stąd atak w 7 grudnia 1941 roku na Pearl Harbor. Amerykanie jednak nie chcieli ulec i po początkowych przegranych walkach ruszyli do ofensywy. Rozpoczęli odbijanie okupowanych terytoriów przez siły zbrojne Japonii. W lutym 1945 roku wojska amerykańskie rozpoczęły desant, na pierwszym rdzennie japońskim terytorium, na niewielkiej wyspie Iwo Jima. Japońskie wojska zaciekle, wręcz fanatycznie broniły zdobytych terytoriów. Na Iwo Jimie miało być podobnie, strata jej byłaby wielką ujmą na honorze narodu japońskiego. Z około 21 tysięcy obrońców do niewoli trafiło tylko 1083.

Michael J. Krokodyl Dundee (Paul Hogan) zadomowił się w Nowym Jorku. Nie stracił wiele ze swojego zachowania – przykładowo łowi ryby w Upper Bay. Jak na takiego oryginała przystało przy pomocy… dynamitu. Co dziwne, nie przeszkadza to policji. Nikt inny nie miałby szans, aby nie zostać aresztowany. Tu jednak policja tylko wita się z Michaelem, a całe zdarzenie kończy się przyjacielskim śmiechem. Mick ma świeże ryby na śniadanie dla swojej Sue (Linda Kozlowski). Pomimo że życie im się układa, Krokodyl coraz częściej wydaje się być nie obecny, pogrążony w myślach. Tęskni za domem, za przyjaciółmi, za buszem, za Australią.

II Wojna Światowa, teatr działań na Pacyfiku. Powoli kończy się szkolenie żołnierzy piechoty morskiej. Ich pierwszym celem bojowym jest niewielka Iwo Jima. Wyspa była bombardowana przez 20 dni, roślinność jest niemal całkowicie wypalona. Pomimo swoich niewielkich rozmiarów – 21km², jest silnie broniona przez fanatyczne wojska Japonii, w przewidywanej liczebności 12 000. Do tej pory amerykanie odbijali zajęte przez wojska japońskie ziemie. Iwo Jima, od XIX wieku, jest rdzennie japońska. Kompania głównych bohaterów ma zająć wzgórze Suribachi, znajdują się na nim działa mogące prowadzić ostrzał w dowolne miejsce na wyspie.

Sue (Linda Kozlowski), reporterka, miała wrócić z Sydney do nowojorskiej redakcji już wczoraj, ale ma jeszcze jeden znakomity materiał. Miesiąc temu, w północnym terytorium, pewnego mężczyznę zaatakował krokodyl. Nie jest to coś nietypowego jak na Australię. Odgryzł mu nogę (znaczy, krokodyl odgryzł, nie mężczyzna) i zostawił na pewną śmierć 100 mil od świata. Tydzień później ten człowiek wyszedł z buszu i znikł. Sue udało się go wytropić, znaczy tego mężczyznę, nie krokodyla. Choć w sumie to Krokodyla. Mężczyzna nazywa się Michael J. Krokodyl Dundee (Paul Hogan). Sue chce przeprowadzić z nim wywiad. Tak oto typowy nowojorski mieszczuch trafia do australijskiego buszu.