Na granicy meksykańsko-amerykańskiej, w Arizonie, urząd imigracyjny, chce aresztować grupę ciężko uzbrojonych żołnierzy USA. Nie patyczkują się z żołnierzami. Wojsko sprzedaje swoją broń kartelowi. Spotkanie przerywa przyjazd kartelu. Ci reagują jeszcze bardziej nerwowo, nie cierpią krytyki pod swoim adresem, dowódcę wojska, który ośmielił się mieć jakieś pretensje do nich, zabijają. Chwilę później taki sam los spotyka pozostałych żołnierzy. Być może to byłby koniec dla agentów urzędu imigracyjnego, gdyby nie to, przybywa kawaleria. Powietrzna.

Meksyk. Agenci Federalni to nie męczennicy. Są na tropie kolejnej uprowadzonej dziewczyny. Jeden z nich zastanawia się, czemu jest taka wyjątkowa. Odpowiedź nie jest trudna – ma zaznawać przeciwko Rojelio Torrezowi (Steven Seagal), więc pewne „zaopiekował” się nią i zapewnił „bezpieczeństwo”. Drugi z agentów stwierdza – „jeżeli nie my, to kto ma ją odnaleźć”. Ich szefowi to się nie podoba, mieli się nie wychylać i zostawić Torreza w spokoju. Wygląda na to, że ta dwójka nie jest skorumpowana i pewnie to ostatni uczciwi agencji w wydziale. Rozkaz powrotu ignorują. Kierujący samochodem Macheta (Danny Trejo), nie ma zamiaru czekać, nawet na wsparcie. Ich przeciwnicy są ciężko uzbrojeni, karabiny maszynowe, to podstawa ich wyposażenia.

W 1462 roku upada Konstantynopol. Turecka inwazja zagraża chrześcijaństwu. W Transylwanii rosną siły rumuńskiego księcia Draculea (Gary Oldman), należącego do tajnego bractwa rycerzy smoka. Jest niemal pewne, że książę stanie do walki z niezliczonymi hordami w boju, z którego może nie wrócić. Bitwa okazuje się dla księcia Draculea zwycięska. Jednak los nie będzie mu całkowicie przychylny.

Noce w Kalifornii nie zawsze są spokojne, przykładowo, jednej z nich, na statku Tanager dochodzi do jakiejś zbrodni, jego pokład przypomina pobojowisko. Pełno trupów, pali się ogień. Dwoje znajomych rozmawia ze sobą – Keaton (Gabriel Byrne) i Keyser. Rozmowa nie jest długa, to w zasadzie pytanie skierowane do Keatona, czy jest gotów. Chwilę później Keyser go zabija. Chwilę później statek ogarnia eksplozja.

„Ludzkie życie powinno być dobrze osadzone w ukochanej ziemi ojczystej. Miłość do niej dodaje bowiem ludziom sił do pracy, znajomy język i akcent przypominają, że tu jest dom naszego dzieciństwa. Dom, który rozpoznamy wracając z najdalszej podróży. Ucząc się astronomii najlepiej pomyśleć, że gwiazdy, które wiszą nad naszymi głowami to także ojczyzna.” George Eliot.

Po szczęśliwie-nieszczęśliwym skoku pod-przestrzennym oczom resztek ludzkości ukazało się wielkie wrakowisko. Szczątki ostatniego bastionu ludzkości, daleko od Ziemi. Są to resztki 9 monumentalnych obiektów. Ciekawostką jest fakt, że obiekty zostały zniszczone PO unicestwieniu Ziemi.

Jake Gittes (Jack Nicholson) działa jako prywatny detektyw. Taki chyba lepszej klasy niż stereotypowy, ma biuro w lepszej lokalizacji, lepiej się ubiera, nie ma wiecznego kaca. Ma nawet więcej personelu niż sekretarkę – jak sam mówi, nie może wszystkiego robić sam. Nie jest też tani, dochodzenia są kosztowne. Jego następną sprawą, zleconą przez Panią Molwaray, jest zbadanie podejrzenia niewierności Pana Hollisa Mulwraya, głównego inżyniera w Wodociągach i Elektrowniach.

W życiu czasami nadchodzi taki czas, że trzeba się przeprowadzić. Dla Johna (David Lee Smith) właśnie taka chwila nadeszła. Nieomal w ostatnich chwili przyjeżdżają jego sąsiedzi. Nie są zachwyceni, może nie tyle decyzją o wyjeździe, ile braku chęci pożegnania z nimi. Cóż to, że John nie lubi przyjęć pożegnalnych, ale powiedzieć „do widzenia” choć powinien. Sąsiedzi jednak organizują przyjęcie, może małe i skromne, ale zawsze jakieś. Wyjazd Johna jest dość niespodziewany, John 10 lat pracował w okolicy jako profesor, decyzja o porzuceniu posady jest niezrozumiała, a on sam nie kwapi się do wyjaśnień. John opowiada, że nie może za długo siedzieć w jednym miejscu i taka sytuacja przydarzyła mu się już wielokrotnie. Trochę dziwne są te słowa jak na kogoś, tak młodego, jak on.