Ted Striker (Robert Hays) to weteran wojenny, były pilot. Cierpi na syndrom szoku pourazowego, na skutek wydarzeń ze swojej służby. Od tego czasu nie cierpi latania, a wręcz nawet nie może patrzeć na samoloty. Próbuje z tym walczyć przy pomocy alkoholu, co jak wiadomo, nie jest prawidłową terapią. Z uwagi na jego nadużywanie specyfiku chce odejść od niego jego dziewczyna, Elaine (Julie Hagerty). Bohater chce ją jeszcze przekonać, udaje mu się ją złapać tuż przed rozpoczęciem przez nią kolejnej nocy w pracy. Nie mając wyboru, Elaine już nie wróci, złożyła wniosek o transfer na inną trasę, Ted postanawia porozmawiać z nią podczas jej służby. Widać, że musi być zdesperowany i mu bardzo na niej zależy, Ted kupuje bilet na samolot. Elaine jest stewardessą.

Najgłębsze miejsce na Ziemi to Rów Mariański. Ciągnie się dwutysięcnokilometrowym łukiem i znajduje się na głębokości prawie 11 kilometrów poniżej poziomu Pacyfiku. Dostanie się na jego dno, jest niemałym wyzwaniem. Ciśnienie, jakie tam panuje, jest niebotyczne, 1071 razy większe od tego panującego na powierzchni. Bez specjalnie skonstruowanych pojazdów byłoby to niemożliwe. Co ciekawe, załoga pierwszego batyskafu, jaki dotarł do tym głębin – Trieste, ze zdumieniem zobaczyła tam życie. Były tam sole, flądry i krewetki. Według słów jednego z załogantów, Trieste, Jacquesa Piccarda „Dno było czyste i przejrzyste, pokryte mułem z obumarłych okrzemków”. Pomimo bardzo niebezpiecznych warunków, jest to też miejsce, gdzie ma powstaje najgłębszy odwiert na świecie, czyli trzeba było tam zbudować bazę – Stacje Keplera.

Zaczęło się skromnie. Sputnik, Łajka, Gagarin. Połaczona misja Sojuz-Apollo. Następnie współpraca była kontynuowana. Powstała Międzynarodowa Stacja Kosmiczna – ISS. Dołączały do niej kolejne państwa, stacja się rozbudowywała, pojawiła się technologia sztucznej grawitacji. Aż w końcu ludzkość nawiązała kontakt z przedstawicielami obcej inteligencji. Do stacji dołączyli obcy, kosmici. Później kolejni i kolejni i kolejni. Początkowa, skromna stacja kosmiczna przerodziła się w tytułowe, gargantuiczne Miasto Tysiąca Planet, albo Stację Intergalaktyczną Alfa. Stała się ona tak wielka, że musiała opuścić orbitę Ziemi, skierowała się na Mgławicę Magellana.

Do stacji kosmicznej Omega 76 zbliża się niezidentyfikowany statek. Kapitan Terry Glenn (Patrick Wilson) zezwala jednak na dokowanie jednostki na pokładzie stacji. Pasażerowie mają poddać się badaniom i spotkać z porucznikiem o 18 na mostku. Statek opuszcza jedna pasażerka, porucznik Jessica Marlow (Liv Tyler). Badania są nieprzyjemne, ale to konieczność. Jessica to nowy członek załogi Omegi, po badaniach przechodzi szybkie szkolenie na temat działania stacji. Jej wiedza imponuje kapitanowi, Jessica wie sporo i ma również doświadczenie.

Pewien mężczyzna dowiaduje się, że został Wybrańcem. Ot tak, jak w jakiejś grze komputerowej. Przed jego oczami migają setki obrazów, prawdopodobnie wspomnienia jego życia, a tajemniczy jegomość mówi, że „Wyspa czeka na niego”. Po tym Lincoln 6 Echo (Ewan McGregor) budzi się we własnym łóżku. Komunikaty wyświetlane obok łóżka informują go o nieregularności w fazie REM. Po wyłączeniu bransoletki z imieniem – swoją drogą pełne dane personalne to Lincoln 6 Echo (dość oryginalne), mężczyzna wstaje z łóżka. Kolejny komunikat, czy wręcz polecenie, każe udać mu się udać do Centrum Spokoju. O godzinie 8 zostanie przeprowadzona ocena stanu zdrowia Lincolna. Wyświetlacze i badania są wszechobecne, podczas porannej toalety, zostaje poinformowany o przekroczeniu ilości sodu i że ma się dobrze odżywiać.

Czasy podboju Dzikiego Zachodu, bezkresne przestrzenie Stanów Zjednoczonych, olbrzymie stada bizonów i krów, kowbojów mknących na swych rączych rumakach w stronę zachodzącego słońca. Pojedynki rewolwerowe w każdym miasteczku. Czasy zuchwałych bandytów ograbiających banki i napadających na pociągi oraz walczących z przestępczością dzielnych szeryfów. Sami szeryfowie niekiedy są ludźmi z problemami, mającymi jakieś nałogi, głównie whiskey, często są po przejściach, zwykle są samotni, bez rodzin. Odważnych pionierów przemierzających dzikie prerie pełne nie zawsze przyjaznych Indian. Czasy, kiedy każdy wyjeżdżający na zachód mógł czuć się wolny, ale i zagrożony czekającymi tam niebezpieczeństwami. Jest też miejsce na kolej, o której mówi się, że zdobyła Dziki Zachód. Setki słabo opłacanych pracowników, którzy w znoju układali tory pod mające wkrótce mknąć stalowe rumaki.

Szlachcic Robin „Hood” z Loxley (Cary Elwes) przebywa w arabskiej niewoli. Dostał się do niej podczas Wyprawy Krzyżowej. Więzienie nie jest lekkie, tortury, złe warunki przetrzymywania, jedzenie, które jeżeli już jest, ciężko nazwać jedzeniem. Nie łamie to jednak ducha młodego mężczyzny, nie ma zamiaru zdradzić swojego króla Ryszarda (Patrick Stewart), nawet kiedy jest poddany torturom. Postanawia za to uciec z niewoli i wrócić do Anglii. Jeden z towarzyszy niewoli, prosi go o zwrócenie uwagi na jego syna Ahchoocha (Dave Chappelle), który przybywa w Anglii na wymianie studenckiej. Ucieczka jest… prosta i nieskomplikowana.

Podczas pewnego zakrzywienia czasu, w galaktyce bardzo, bardzo, bardzo, bardzo daleko stąd, żyła bezlitosna rasa istot znanych jako Kosmiczne Jaja. Jej przedstawiciele byli dość bezmyślni. Zużyli… atmosferę swej ojczystej planety. Przywódca rasy, Prezydent Skroob (Mel Brooks), miał jednak pomysł co z tym zrobić. Przecież można komuś odebrać (ukraść) atmosferę! Sąsiednia planeta Druidia jest niedaleko, obrony prawie niema, to nie będzie trudne zadanie. Co prawda w międzyczasie jest ceremonia zaślubin mieszkającej tam księżniczki Vespy (Daphne Zuniga), ale to tylko ułatwi zadanie. Kosmiczne Jaja postanawiają ją porwać i wymusić na jej ojcu, Królu Druidii Rolandzie (Dick Van Patten) dostęp do atmosfery (tak, atmosfera jest zabezpieczona przed kradzieżą).