Ankh-Morpork swobodnie można nazwać wielokulturowym, wielorasowym, wielonarodowym tyglem. Przekrój istot zamieszkujących to miasto jest prawdziwie imponujący – ludzie, krasnoludy, gnomy, trolle, wampiry, wilkołaki, zombi, i inni. Są wśród nich również golemy. Oczywiście tylko te które nadal funkcjonują. Nowych golemów nikt nie tworzy – kapłani (nie istotne jakich bogów) zakazali produkcji. Swoją drogą dziwne że w Ankh-Morpork nie znalazł się nikt kto by ten zakaz chciał obejść, lub złamać.

Na Świecie Dysku życie toczy się swoim zwykłym, powolnym trybem. Ludzie i inne istoty żyją, umierają, kupcy handlują, studenci na Niewidocznym Uniwersytecie udają, że się uczą, Magowie jedzą i nie czarują, Poczta i Bank zarządzane przez Moista von Lipwiga działają perfekcyjnie, wynalazcy wynajdują. Jeden z nich, tradycyjnie, w szopie konstruuje maszynę, maszynę która zmieni świat i może poprawić zaopatrzenie w ryby w Ankh-Morpork.

Moist von Lipwig jako naczelnik poczty Ankh-Morpork wiedzie nudne życie, nie ma wyzwań, pojawiła się rutyna. Jako że takie życie nie odpowiada Moistowi szuka dreszczyku emocji. Wydaje się że o jego ryzykownych wybrykach nikt nie wie. Myli się. Jest osoba która wie wszystko (a może i nawet więcej) co się dzieje w Ankh-Morpork. Lord Havelock Vetinari, Patrycjusz Ankh-Morpork. Ma propozycję dla Moista.

Moist von Lipwig (Richard Coyle), albo Albert Spangler, albo Ethel Snake, albo Mundo Smith czy też Edwin Streep to oszust i fałszerz. Jak sam mówi sprzedaje ludziom marzenia. Diament za ułamek wartości, co z tego że chwilę po wyjściu szczęśliwy nowy właściciel zostaje z kawałkiem szkiełka w ręku? Proszę bardzo. Moist oszukuje, okłamuje, doprowadza banki do bankructwa. Nie stosuje przemocy, to nie w jego stylu. W końcu jednak trafia w ręce sprawiedliwości. Próbuje ucieczki, ale bezskutecznie, rankiem ma zawisnąć. Kat skrupulatnie wykonuje powierzone mu obowiązki i pod Moistem otwiera się zapadnia. I wtedy pojawia się anioł…