Moist von Lipwig jako naczelnik poczty Ankh-Morpork wiedzie nudne życie, nie ma wyzwań, pojawiła się rutyna. Jako że takie życie nie odpowiada Moistowi szuka dreszczyku emocji. Wydaje się że o jego ryzykownych wybrykach nikt nie wie. Myli się. Jest osoba która wie wszystko (a może i nawet więcej) co się dzieje w Ankh-Morpork. Lord Havelock Vetinari, Patrycjusz Ankh-Morpork. Ma propozycję dla Moista.

„O czym marzy dziewczyna dziewczyna gdy dorastać zaczyna, kiedy z pąka zamieni się w kwiat”. A raczej kiedy kończy trzynaście lat. Te mniej rezolutne o różowych kucykach, te bardziej odpowiedzialne o swojej przyszłości. Kiki (Minami Takayama) chce, tak jak jej mama Kokiri (Mieko Nobusawa), zostać czarownicą. Wymaga to jednak, wyjazdu z domu na rok i podjęcia pracy. To stary, tradycyjny zwyczaj, a takie należy przestrzegać. Tak więc, pewnej nocy przy pełni księżyca, Kiki wysłuchuje ostatnich rad mamy, żegna się z rodziną i przyjaciółmi i odlatuje obijając się o drzewa. Latanie nie idzie jej za dobrze, choć to jest to w czym jest najlepsza. Ciężko jej będzie, oj ciężko…

Moist von Lipwig (Richard Coyle), albo Albert Spangler, albo Ethel Snake, albo Mundo Smith czy też Edwin Streep to oszust i fałszerz. Jak sam mówi sprzedaje ludziom marzenia. Diament za ułamek wartości, co z tego że chwilę po wyjściu szczęśliwy nowy właściciel zostaje z kawałkiem szkiełka w ręku? Proszę bardzo. Moist oszukuje, okłamuje, doprowadza banki do bankructwa. Nie stosuje przemocy, to nie w jego stylu. W końcu jednak trafia w ręce sprawiedliwości. Próbuje ucieczki, ale bezskutecznie, rankiem ma zawisnąć. Kat skrupulatnie wykonuje powierzone mu obowiązki i pod Moistem otwiera się zapadnia. I wtedy pojawia się anioł…