Nad marsjańską bazę nadciąga burza piaskowa. Pracujący ludzie w samą porę chowają się w zabudowaniach. Trzeba by jeszcze tylko pojechać po przeprowadzające nieopodal wykopalisko Kim (Olivia Williams) i załoga będzie bezpieczna i w komplecie. Burza okazuje się być niegroźna, szybko mija, choć powoduje pewne problemy, nie działa łączność, nie można połączyć się z Aurorą – statkiem, który ma po nich przylecieć. Narobiła też problemów z zasilaniem, te co chwila znika.

Ellen Ripley (Sigourney Weaver) to jednak szczęściara. Przeżyła spotkanie z krwiożerczym ksenomorfem, a następnie, przebywając w hibernacji, przeleciała niezauważona przez systemy główne. Została jednak odnaleziona i w ostatnim momencie uratowana. Niemniej jednak minęło 57 lat… Jej córka zmarła. Żadnej innej rodziny nie posiada. Została sama. Dochodzi do siebie w szpitalu na orbicie Ziemi, na stacji Gateway. Kot – Jonesy – oczywiście również przeżył. Odwiedza ją przedstawiciel firmy Weyland-Yutani Corp. Carter J. Burke (Paul Reiser). Nie ma dla niej dobrych wieści…

Południowy Pacyfik 1944. Na plaży bliżej niezidentyfikowanej wyspy rozbija się zestrzelony samolot, a małą chwilę później, ląduje na spadochronie jego amerykański pilot – Hank Marlow (John C. Reilly). Niewiele szczęścia więcej ma japoński pilot, lądujący chwilę po amerykanie. Jak na Japończyka przystało ma przy sobie katanę. :-) Piloci kontynuują walkę, tym razem ganiając się po plaży i strzelając, aż się im amunicja w pistoletach nie skończy. Z uwagi na katanę Japończyk ma przewagę (czyli to dobry pomysł, aby zabierać miecz do samolotu). Pogoń kończy się na skraju urwiska. Tuż przed ostatecznym rozwiązaniem do bójki przyłącza się… gigantyczna małpa.

Robert Hawkins (Michael Stahl-David) wyjeżdża wkrótce do Japonii, dostał awans i ma tam pracować jako wiceprezes – nie wiadomo konkretnie czego. Jego przyjaciele postanawiają urządzić mu pożegnalne przyjęcie. Aby mógł ich wspominać postanawiają nagrać mu video w którym składają mu życzenia, a uwiecznione przy okazji przyjęcie będzie miłym dla niego dodatkiem. Podczas przyjęcia następuje wstrząs – podobny jak przy trzęsieniu ziemi. Jest to dość niecodzienne, bo akcja dzieje się w Nowym Jorku.

Cień (Matt Shimkus) wrócił! Mroczny, przebiegły i zły oponent z pierwszej części ponownie sprawia problemy. Po siedmiu latach trudów, pułapek i zagadek, po siedmiu latach oczekiwania aż Cień popełni błąd dzielna drużyna, znana z drugiej części filmu, dopada Cienia w jego upiornej kryjówce. Cień, jak na zły charakter przystało, przed finałową walką musi wygłosić przemowę (fabuła by ucierpiała bez tego). Jego wzniosłe oświadczenie przerywa dźwięk… dzwonka telefonu. Sesja RPG się rozpada. Następna odbędzie się po… roku (w świecie graczy). Bohaterowie w grze będą (nie)cierpliwie czekać.

Każdy stworzony, czy wymyślony świat w uniwersum musi stanąć przed nieobliczalnym niebezpieczeństwem. Dziwnym trafem zwykle znajduje się śmiałek, lub grupa śmiałków gotowa ocalić mieszkańców przed niechybną śmiercią lub nawet czymś gorszym. W tym świecie ostatecznym złym jest Mort Kemnon, nekromanta posiadający „Maskę Śmierci”, artefakt dający moc Boga. Jest też i grupa śmiałków usiłująca powstrzymać go i odebrać mu ów artefakt.

W krainie miodem i mlekiem płynącej pojawił się złowrogi Cień. Pragnie on posiąść koronę i sam władać krainą. Porywa więc księżniczkę i ukrywa ją na południu u czarnych kapłanów. Ojciec księżniczki ma wybór – odda władzę w ręce zła, lub jego córkę czeka powolna i bolesna śmierć. Na całe szczęście, jest jeszcze jedna opcja – na ratunek zniewolonej księżniczce rusza grupa śmiałków.

Czwarty tom sagi o Debrenia z Dumayki nie kontynuuje wydarzeń z poprzednich części. W „Gadzich Godach” będziemy mogli poznać przeszłość Debrena, który jako młodzieniec pilnie studiuje SOR na Wyspach Anvashu. Nudno mu jednak nie będzie. Problemy go od młodego lubiły i z chęcią spędzały mu sen z powiek. :-)