Historia opisana w poprzednim tomie, ma swoją dalszą część. Debren i jego kompania przedziera się przez zimowe góry. Poobijani, pomęczeni, niektórzy z gorączką. W czasie swej wędrówki trafiają na most. I nie było by w tym nic niezwykłego, jak nie fakt że zostaną na nim napadnięci. Nie przez zbójców, czy jak trolla, tylko przez gryfa. Podczas potyczki obydwie strony odniosą rany. Nasi bohaterowie w dalszej drodze natrafią na oberżę. Jeszcze tego nie wiedzą, ale zabawią w niej na dłużej.

Kontynuacja przygód Debrena z Dumayki. Oj, nie będzie dane Debrenowi odpocząć, ponownie bez grosza w sakiewce, ima się różnorakich zajęć. Ma nadzieję na dobrą posadę, udaje się nawet do miejsca pracy w Frycfurdzie, ale przedtem podejmuje się jeszcze jednej fuchy. Ma już w tej mierze jakieś doświadczenie. Zadanie przed nim postawione wydaje się łatwe – trzeba pochować zmarłą trzy miesiące wcześniej Hrabinę ode Dopschpick. Ale jak wspomniałem zadanie tylko wydaje się łatwe…

Debren z Dumayki to wieczny tułacz, czarokrążca inaczej zwany magunem co ma oznaczać maga uniwersyteckiego lub też mag uczon naukowo. Jest wędrownym mistrzem magi czarodziejem z tytułem uniwersyteckim, wiecznie pustą sakiewką, pacyfistą. Jest apolityczny. Mag najemny biedę klepiący, imający się różnorakich prac. Lelończyk. Włóczęga urodzony, kocur samopas łażący, zadeklarowany przeciwnik pracy zespołowej. W „Smoczym Pazurze” poznamy początek jego przygód. A te są nader interesujące.