Porucznik Thomas Dodge (Kelsey Grammer) był trzeci w szkole okrętów podwodnych, a na zaawansowanym kursie sprawdził się jeszcze lepiej. Ewidentnie jest doskonałym kandydatem do objęcia dowództwa na jakimś nowoczesnym okręcie podwodnym. Sam po raz trzeci wystąpił z podaniem o dowództwo. Musi jakieś objąć, inaczej zostanie wyrzucony z programu dowodzenia. On będzie miał zniszczoną karierę, a USA zmarnuje czas i pieniądze, jakie zainwestował w jego szkolenie. Miał co prawda incydent z otarciem się o rosyjski okręt podwodny, który śledził. Jest też impulsywny, niezdyscyplinowany, czasami lekkomyślny. Nie każdemu taki kandydat może pasować. Kiedy wydaje się, że szansa na dowództwo zostaje zaprzepaszczona, na okręt, na którym Dodge służy, przychodzi wiadomość z COMSUBLANT.

SSBN to w kodzie Marynarki Wojennej USA okręt podwodny o napędzie atomowym przenoszący rakiety balistyczne. Są one często wyposażone w głowice nuklearne. Takie okręty powinny być w jak najmniejszym stopniu do wykrycia. Mają być skryte, a ich ewentualny atak, ma całkowicie zaskoczyć przeciwnika. Służba na nim jest stresująca, w końcu nie wiadomo czy i kiedy padnie rozkaz odpalania pocisków i spowodowania małej apokalipsy. Dowodzić nim powinien człowiek jak najbardziej odpowiedzialny, mający wsparcie w swej załodze, a w szczególności w pierwszym oficerze.

Okręty podwodne projektu 941 (Akuła), w nomenklaturze NATO nazwane Typhoon to największe kiedykolwiek zbudowane okręty podwodne – długość okrętu to 172 metry. Zdolne przenosić 20 pocisków balistycznych, gdzie każdy z nich składa się z 10 głowic o mocy 100 Kt i zasięgu ponad ośmiu tysięcy kilometrów. Okręty miały niespotykanie dobre warunki mieszkalne, na ich pokładzie mieściła się mała sala gimnastyczna, solarium, sauna, czy ptaszarnia (słyszałem też o basenie). Jeden z nowych okrętów tej klasy, Czerwony Październik właśnie opuszcza port i udaje się na pierwszy patrol. Jest jednak nieco inny, niż pozostałe jednostki projektu 941, ma pewne modyfikacje.

USS Montana amerykański okręt podwodny, podczas patrolu, napotyka kontakt poruszający się z niewiarygodną prędkością 60 węzłów. Kapitan jest pewien, że czerwoni – Rosjanie – nie mają nic tak szybkiego. Nie słychać szumów kawitacyjnych ani odgłosów reaktora, nie brzmi jak okręt śrubowy. Czyżby nowa broń – Czerwony Październik, ale to chyba nie ten film. Kontakt przyspiesza do 80, a następnie do 130 węzłów. Podczas wymijania, elektryka i inne układy na amerykańskim okręcie przestają przez chwilę działać. Moment, kiedy nie było sterowności, spowodował, że okręt zbliżył się zbytnio do skalnej ściany, a następnie się o nią otarł. Nie jest zbyt pożądane – woda dostała się do wnętrza, Montany pojawiły się również pożary. Okręt utracił możliwość wynurzenia, zatonął. Kapitan, wiedząc, że są już skazani, rozkazał wypuścić boję alarmową. Ewentualni ratownicy, będą wiedzieć gdzie szukać wraku, być może komuś ze 156-osobowej załogi uda się do ich przybycia przetrwać.

Chluba Polskiej Marynarki Wojennej. Unikat. Jedyny taki. Okręt podwodny ORP Dzik. Jak każdy okręt musi mieć załogę. Ta opisana przez Dariusza Domagalskiego jest jeszcze bardziej unikatowa jak jej okręt. Aż dziw że to jeszcze pływa…

Arktyka, miejsce fascynujące. Przepiękne krajobrazy, miła temperatura (dla mnie), wspaniałe noc – fajnie było by pospać pół roku, gdyby nie to że później czeka nas dzień trwający pół roku (ale może z robotą bym się powyrabiał). Brak turystów i nie proszonych gości. Prawie idealne warunki do życia.