Japonia planowała utworzyć Strefę Wspólnego Dobrobytu Wielkiej Azji Wschodniej, obszar z podbitych (wyzwolonych) państw i terytoriów leżących w Azji Południowo-Wschodniej. Nie wszystkim się to spodobało i nie chodzi tylko o mieszkańców tego obszaru. Do realizacji tego planu, Japonia musiała się pozbyć Europejczyków i Amerykanów – stąd atak w 7 grudnia 1941 roku na Pearl Harbor. Amerykanie jednak nie chcieli ulec i po początkowych przegranych walkach ruszyli do ofensywy. Rozpoczęli odbijanie okupowanych terytoriów przez siły zbrojne Japonii. W lutym 1945 roku wojska amerykańskie rozpoczęły desant, na pierwszym rdzennie japońskim terytorium, na niewielkiej wyspie Iwo Jima. Japońskie wojska zaciekle, wręcz fanatycznie broniły zdobytych terytoriów. Na Iwo Jimie miało być podobnie, strata jej byłaby wielką ujmą na honorze narodu japońskiego. Z około 21 tysięcy obrońców do niewoli trafiło tylko 1083.

II Wojna Światowa, teatr działań na Pacyfiku. Powoli kończy się szkolenie żołnierzy piechoty morskiej. Ich pierwszym celem bojowym jest niewielka Iwo Jima. Wyspa była bombardowana przez 20 dni, roślinność jest niemal całkowicie wypalona. Pomimo swoich niewielkich rozmiarów – 21km², jest silnie broniona przez fanatyczne wojska Japonii, w przewidywanej liczebności 12 000. Do tej pory amerykanie odbijali zajęte przez wojska japońskie ziemie. Iwo Jima, od XIX wieku, jest rdzennie japońska. Kompania głównych bohaterów ma zająć wzgórze Suribachi, znajdują się na nim działa mogące prowadzić ostrzał w dowolne miejsce na wyspie.