Czy życie, w którym nie potrzeba pieniędzy byłoby marzeniem? Nie koniecznie, świat nie koniecznie funkcjonowałby, że wszyscy mieliby po równo, że każdy dzieliłby się z potrzebującym. Jakaś waluta musiałaby istnieć. Waluta cenniejsza od każdego pieniądza, teoretycznie coś, co każdy z nas posiada – czas. Płaci nim się za wszystko, nawet za to, że się jest. Ludzie zostali genetycznie zmodyfikowani, aby nie starzeć się po dwudziestym piątym roku życia – jak na razie brzmi jak bajka, w końcu wieczna młodość. Tak jednak nie jest. Na resztę życia pozostaje dwanaście miesięcy. Można jednak zdobyć więcej czasu, wystarczy go zarobić. Kiedy się on skończy, pada się martwym.

Czasami bycie z początku dumnym ojcem przestaje być powodem do chwały i radości. Jeżeli dzieje się tak w rodzinie, jest to smutne, dzieci nie powinny być niczemu winne. Inaczej kiedy dzieckiem owego ojca nie jest ktoś, a coś. Twórcy różnorakich osiągnięć, czy wynalazków są nazywani ich ojcami. Taki George Stephenson jest ojcem kolei parowych i miał powód, aby być dumny. Inny przykład Alfred Nobel ze swojego „dziecka” nie był dumny. Wynalazł dynamit, ale to do czego został on wykorzystany, nie napawało go radością.

Do Centrum badań nad naczelnymi w Cambrige, włamują się obrońcy zwierząt. Dokumentują warunki, w jakich przetrzymywane są małpy i mają zamiar je uwolnić. Akcję przerywa powrót jednego w naukowców, któremu prawie udaje się wezwać ochronę. Ostrzega włamywaczy, że szympansy są zainfekowane, bardzo zakaźne, oraz o tym, że otrzymały substancję opóźniającą. Zainfekowane zostały… szaleństwem. Pomimo jego ostrzeżeń i paniki w głosie, postanawiają otworzyć klatki. To był duży błąd. Zwierzęta rzucają się na swoich wyzwolicieli.

Nasze słońce umiera… Ziemia zamarza, a ludzkość stanęła na granicy wyginięcia. Aby uratować świat przed zagładą, siedem lat temu, zorganizowano Projekt Ikarus mający za zadanie ponownie rozpalić Słońce. Projekt kończy się niepowodzeniem, tuż przed dotarciem do celu. Czy czeka nas zagłada?