Rhodes kocha swoją gitarę. Nie spotkał jeszcze kobiety, której mógłby tak zaufać, jak gitarze. Mężczyzna potrafi opowiadać, jego historia o podobnych do niego ludziach jest smutna. Samotnicy, wyrzutki, włóczędzy – wszystkim im doskwiera samotność, choć nie skarżą się na nią i niechętnie do niej przyznają.

Szeryf proponuje, aby zaśpiewał „Dom na ranczo”. Rhodes stanowczo odmawia, nie ma mowy, choćby miał gnić w więzieniu jeszcze miesiąc. Śpiewa o tym, że jutro rano będzie wolny. Jak na piosenkę zaśpiewaną spontanicznie, brzmi ona całkiem nieźle. Słychać, że bardzo cieszy go wcześniejsze opuszczenie tego przybytku.

Więzień nie wie, że całą rozmowę, w tajemnicy nagrywała Marcia. Jej wujowi bardzo się spodobało nagranie, ona chciałaby, aby Rhodes wystąpił raz jeszcze na antenie, tym razem w „Rannym ptaszku”. Pojawia się jednak problem, szeryf dotrzymał umowy i wypuścił śpiewaka. Rhodes jest prawdopodobnie gdzieś na drodze prowadzącej na wschód. Co ciekawe, udaje się go znaleźć bez większych problemów. Na propozycję pracy w radio, odpowiada ze śmiechem, to nie jest to, co kocha robić. Nie chce pracy, woli chyba się włóczyć nieskrępowany niczym.

Marci udaje się go przekonać, będzie pracował w zamian za bilet na Florydę, tam, gdzie chciał dostać się na pieszo. Spróbuje, to w końcu tylko jeden dzień.

Jak było już napisane, Rhodes ma gadane, po audycji do stacji spływają setki listów od zachwyconych słuchaczek. Rozgłośna nigdy nie otrzymała takiej ilości poczty. Pojawiły się nawet propozycje reklam! Wygląda, że idą złote czasy dla KGRK. Trzeba tylko przekonać Rhodesa, aby został. Tym, na polecenie wuja, ma zająć się Marcia.

W którymś momencie Rhodes jednak przesadza podczas audycji, opowiada żart o szeryfie, tym samym nadeptując mu na przysłowiowy odcisk. Szeryf nie zna się na żartach. Przy okazji Rhodes pojmuje, że ma pewną władzę nad ludźmi, zrobili to, co zasugerował podczas audycji. Skutki jego żartu trafiają nawet do mediów ogólnokrajowych, o „Samotniku” Rhodesie robi się głośno. Pada nawet propozycja, aby wystąpił w telewizji w Memphis.

Rhodes przyjmuje propozycje, razem z nim jedzie Marcia. W telewizji idzie mu jeszcze lepiej niż w radiu, jest bardzo naturalny, choć jego pierwszy występ przed kamerami jest zdecydowanie inny, niż chcieli, by realizatorzy.

W końcu jego nieszablonowe zachowanie na antenie sprowadza na niego problemy. Jednak, jako że Rhodes jest chyba w czepku urodzony, odwraca kota ogonem i z problemów robi kolejny sukces. Samotnik znowu zmienia prace, tym razem chce go zatrudnić stacja z Nowego Jorku.

„Twarz w tłumie” jest filmem z 1957 roku, niektórym więc może przeszkadzać to, że jest on czarno-biały. Jednak nie ma to żadnego wpływu na przedstawioną w nim historię.

Opisać ją inaczej niż tragiczną jest ciężko. Człowiek znikąd, który doszedł do sławy i idącej razem z nią władzy, władzy nad tłumem. Człowiek, który u szczytu sławy robi coś, czego nie powinien robić i stacza się na sam dół, ponownie zostając nikim, ale pamiętającym doskonale swoje kilka minut od losu.

„Twarz w tłumie” ogląda się bardzo dobrze, telewizja i radio za kulis przedstawione są lekko, ale przyjemnie. Bohaterowie budzący sympatie, choć w przypadku „Samotnika” przemienia się ona później w niechęć.

Nie było chyba niczego, co nie przeszkadzałoby mi w oglądaniu „Twarzy w tłumie”. Pomimo swojego wieku, to nadal dobre kino.

Tytuł polski: Twarz w tłumie
Tytuł oryginalny: A Face in the Crowd
Reżyseria Elia Kazan

Andy Griffith jako Larry „Samotnik” Rhodes
Patricia Neal jako Marcia Jeffries

Ten tekst jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska.