Paul Kersey (Charles Bronson) wraz z żoną wracają z urlopu na Hawajach do domu, do Nowego Jorku. Czas wrócić do codziennej rutyny – Paul pracuje jako architekt. Pierwsze co słyszy, po powrocie od swojego współpracownika to ile osób zostało zamordowanych, to Nowy Jork, morderstwa to tu codzienność. Paul woli jednak skupić się na pracy, biuro planuje dużą inwestycję, a to jak zawsze nie jest prosta i szybka sprawa. W międzyczasie jego żona Joanna (Hope Lange) zajmuje się domem, robi zakupy. Sklep, w którym to robi, oferuje usługę dostarczania ich do domu. Niestety z adresem dostawy zapoznają się osoby niepowołane. Grupa mężczyzn, którym, przysłowiowo źle z oczu patrzy.

Ludzie muszą się przemieszczać. Najczęściej drogami lądowymi, od wieków budują drogi. Przez lata zmieniały się i pojawiały nowe środki transportu, najpierw własne nogi, później zwierzęta, wozy, samochody. Nie zawsze budowa drogi była prosta – uwarunkowania terenowe nie zawsze były pomocne dla budowniczych. Rzeki dość skutecznie przeszkadzały w wybudowaniu przez nie drogi. Najpierw korzystano z brodów, promów, później ludzie nauczyli się budować mosty, doprowadzając tę sztukę nieraz do perfekcji, niektóre z mostów zachwycają rozmiarami, wyglądem, czy rozwiązaniami technicznymi. Od stosunkowo niedługiego czasu doszedł jeszcze jeden sposób na przekroczenie rzeki – tunel.

Ludzie na codziennie korzystający z metra, pewnie nie zastanawiają się, jak wygląda praca osób dbających nad jego poprawnym funkcjonowaniem. Ludzie tam zatrudnieni, to nie tylko maszyniści, są też osoby odpowiedzialne za remonty, konserwacje torowisk, infrastruktury i samych pociągów. Bardzo ważną spełniają dyspozytorzy, ich błąd może prowadzić do katastrofy. Nie jest to praca łatwa, jest mocno stresująca, nawet wtedy, kiedy wszystko przebiega zgodnie z planami. W tak dużym metrze, jak nowojorskie, nie zawsze jest tak łatwo. Awaria jednego ze świateł powoduje opóźnienia. Pęknięta szyna, którą trzeba wymienić, to kolejne opóźnienia, a pociągi trzeba puścić innym torem. Przy ogromnej liczbie pociągów na torach jest to trochę ryzykowne. Ludzie tam pracujący jednak wiedzą co robią. Nie wiedzą jeszcze, co ich dzisiaj czeka, to co ma się wydarzyć, będzie bardzo nietypowe.

Michael McDermontt (Matt Damon) to hazardzista w dość niebezpiecznym stadium. Kiedy jego dziewczyna śpi, zabiera ze swoich skrytek niemałą ilość dolarów i wychodzi. Nie gra jednak w oficjalnych, legalnych kasynach. Idzie do wyglądającego obskurnie, przynajmniej z zewnątrz, lokalu. To lokal Teddy'ego KGB (John Malkovich). Dziś jest specjalny dzień, Michael zwykle nie gra takimi stawkami, chyba planuje pójść na całość, przychodzi z 30 tysiącami.

Nowy Jork to niebezpieczne miasto, przynajmniej było takie w latach 80. Sylwestrową nocą, w jakimś zaułku zostaje napadnięta kobieta. Widać, że nie lubi wracać nocą do domu, wie, że to ryzykowne. Kiedy jeden z napastników wyciąga rękę po torebkę, dostaje nią, ale w twarz. Kobieta, ściągnąwszy chustę okalającą jej twarz, okazuje się brodaczem. Napastniczy źle trafili, to policjant Deke DaSilva (Sylvester Stallone), a tuż za nim jest jego partner. Przebieraniec rusza w pogoń za jednym z trzech napastników, a jego partner unieruchamia, zakuwa w kajdanki pozostałą dwójkę. Ucieczka nie jest długa, choć pogoń w sukni jest lekko komiczna, nie ma jednak świadków, a policjant ma to szczęście, że jego buty są na płaskiej podeszwie, chyba pogoń na obcasach skazana byłaby na porażkę. Po chwili Deke łapie bandziora.

Spokojny dzień w Nowym Yorku, nie zapowiada się jakoś szczególnie. Owszem, są pewne zdarzenia, wypadki, ale w tak dużym mieście to nic dziwnego. Niestety nie będzie to typowy dzień, na pewno nie będzie też spokojny. W pewnym momencie jedną z ulic wstrząsa eksplozja. Wybuch następuje w jednym ze sklepów. Jest na tyle silny, że przewraca zaparkowaną na ulicy furgonetkę. Policja zostaje postawiona na nogi. Podejrzenia od razu budzi fakt – kto, do diabła, wysadza w powietrze sklep z… butami? Sprawę wyjaśnia niemal od razu telefon. Inspektor Cobb (Larry Bryggman) słyszy w słuchawce „Simon mówi piekarzowi, Dawaj ciasto, albo rozwalę ci głowę”. Po czym rozmówca informuje inspektora, że chciał zwrócić swoją uwagę. Pyta się też o detektywa McClane (Bruce Willis), który do czasu tajemniczego telefonu był zawieszony. Simon (Jeremy Irons) będzie mówił Johnowi, co ma robić, a on to zrobi. Inaczej Simon narobi problemów – będą kolejne wybuchy.

Filmowa przyszłość Stanów Zjednoczonych jest prawie jak zawsze do niczego, napisać się by chciało wprost – do dupy. W 1988 przestępczość wzrosła o 400%. Władza wpadła na pomysł, aby przerobić Nowy Jork, a dokładniej Manhattan na… olbrzymie więzienie. Wyspa jest dokładnie strzeżona, Wokół niej wybudowany został wysoki mur, a wszelkie mosty i tunele zaminowane. W tym więzieniu nie ma strażników. Nie ma też możliwości wyjścia – kto tam raz trafi, zostaje aż do (wcześniejszej, czy późniejszej) śmierci.

Dwudziestosześcioletni weteran wojny w Wietnamie – Travis (Robert De Niro) ma problemy z bezsennością. Próbując coś z tym zrobić zatrudnia się w nowojorskiej korporacji taksówkowej, chce jeździć na nocnej zmianie. Ma nadzieję, że po takiej pracy będzie wystarczająco zmęczony aby móc spać. W końcu ile można przesiadywać w kinach porno? Zatrudnienie bez większego problemu znajduje. Zaczyna więc jeździć.