Dawid (Michael Fassbender) jest wypytywany przez pewnego jegomościa (Guy Pearce). Pytania dotyczą tego, co widzi. Rozpoznaje każdy ze sprzętów w pomieszczeniu i tu nie chodzi o to, że na ścianie jest obraz, ale co to konkretnie jest i kto jest jego autorem. Bardziej pasowałoby to do miłośnika sztuki. Potrafi również grać na fortepianie. Podczas opisywania nader skromnego wyposażenia pokoju, pytający rzuca ni z gruchy, ni z pietruchy, że jest… jego ojcem. A nawet nikt nie zdążył stracić dłoni… Człowiek w bieli wydaje się nie przywiązywać do tego wagi, wykonuje kolejne polecenia. W dalszej rozmowie dowiaduje się, że jest doskonały i jest nie tyle synem, raczej tworem – to syntetyk, android. W końcu i Dawid zadaje pytanie – bardzo metafizyczne.

Ripley (Sigourney Weaver) zginęła w wielkim piecu, a wraz z nią ostatni przedstawiciel gatunku Ksenomorfów. Co ciekawe nie oznacza to jej końca… Mija wiele lat. Ripley budzi się na okręcie do badań medycznych ZSM Auriga. Została sklonowana. Przed swoją samobójczą śmiercią wiedziała, że jest zainfekowana i lada moment z jej wnętrza wyrwie się nowa królowa. Ripley została sklonowana również z tą zawartością. Oczywiście klonującym nie chodziło o kobietę, ona jako taka nie ma żadnej wartości. Co innego Ksenomorf.

Ripley (Sigourney Weaver) ma pecha. Znowu ledwo udało jej się przeżyć spotkanie z Xenomorfem, śpi sobie znowu w hibernacji. Jednak na pokładzie USS Sulaco był jednak nieproszony gość. Obcy jak to obcy lubi podróżować na gapę. Zabił innych zahibernowanych, przy okazji wybuchł też pożar i aby uratować resztę śpiących, komputer wystrzelił pozostałe kapsuły w przestrzeń międzygwiezdną. Niby przestrzeń jest pusta, ale kapsuły trafią na planetę i to zamieszkałą. To Fiorina „Fury” 161, kosmiczna rafineria rud mineralnych, a przy okazji zakład karny dla przestępców z dwoma chromosomami Y. Ot taki filmowy zbieg przypadków.

Ellen Ripley (Sigourney Weaver) to jednak szczęściara. Przeżyła spotkanie z krwiożerczym ksenomorfem, a następnie, przebywając w hibernacji, przeleciała niezauważona przez systemy główne. Została jednak odnaleziona i w ostatnim momencie uratowana. Niemniej jednak minęło 57 lat… Jej córka zmarła. Żadnej innej rodziny nie posiada. Została sama. Dochodzi do siebie w szpitalu na orbicie Ziemi, na stacji Gateway. Kot – Jonesy – oczywiście również przeżył. Odwiedza ją przedstawiciel firmy Weyland-Yutani Corp. Carter J. Burke (Paul Reiser). Nie ma dla niej dobrych wieści…

Bez transportu nie ma cywilizacji, nieważne czy odbywa się to drogą lądową przy pomocy osiołków, albo na plecach babci, pociągami, czy tirami. Może to być droga morska, od małych prehistorycznych dłubanek, do wielkich kontenerowców. Może być droga powietrzna. Z czasem statki wzbiły się ponad atmosferę i transport stał się międzyplanetarny. Jednym z takich statków jest Nostromo. Co prawda bardziej to holownik niż transportowiec, ale swój udział w przewożeniu ma. Jego obecnym zadaniem jest dostarczenie na Ziemię 20 milionów ton różnorodnych minerałów. Siedmioosobowa załoga, aby nie pomrzeć z nudów (i czasu rejsu) przebywa w hibernacji. W pewnym momencie komputer pokładowy – Matka – wybudza załogę, pomimo że są jeszcze daleko od Ziemi.