Czasami bycie z początku dumnym ojcem przestaje być powodem do chwały i radości. Jeżeli dzieje się tak w rodzinie, jest to smutne, dzieci nie powinny być niczemu winne. Inaczej kiedy dzieckiem owego ojca nie jest ktoś, a coś. Twórcy różnorakich osiągnięć, czy wynalazków są nazywani ich ojcami. Taki George Stephenson jest ojcem kolei parowych i miał powód, aby być dumny. Inny przykład Alfred Nobel ze swojego „dziecka” nie był dumny. Wynalazł dynamit, ale to do czego został on wykorzystany, nie napawało go radością.

Podczas II Wojny Światowej, ogromną rolę odegrało lotnictwo, wsparcie wojsk lądowych, czy też bombardowania infrastruktury przemysłowej. W tych drugich zadaniach brały udział nierzadko setki samolotów. Po nieudanej dla Niemców Bitwie o Anglię, wielką ofensywę lotniczą rozpoczęli Alianci. Brały w niej udział głównie amerykańskie, wielkie, wielosilnikowe bombowce, choć nie było to tylko amerykańskie lotnictwo. Ich załogi nie zawsze mogły liczyć na wsparcie myśliwców, cele bombardowań były daleko poza zasięgiem, niewielkich samolotów myśliwskich. Bombowce poruszały się w szyku, który miał pomóc im w walce z niemieckimi myśliwcami, nie gwarantowało to jednak 100% bezpieczeństwa, wiele z tych potężnych maszyn kończyło jako wraki na ziemi, a ich załogi traciły życie.

W 1939 roku, z Austrii wyrusza wyprawa, kierowana przez Petera Aufschnaidera (David Thewlis), wbrew pozorom – nie ratunkowa, nie mają w składzie Smoka. Ich celem są Himalaje. W jej składzie znajduje się Heinrich Harrer (Brad Pitt), jest to wielki niemiecki bohater, on sam uważa, że jest Austriakiem. Jeden z dziennikarzy, daje mu z dumą flagę III Rzeszy Niemieckiej, aby zatkną ją na szczycie Nanga Parbat, kiedy go zdobędzie. Nie wszyscy się cieszą z organizacji wyprawy. Wielce niezadowoloną osobą z wyjazdu Heinricha jest jego żona, Ingrid. Nic dziwnego, jest w zaawansowanej ciąży, ma urodzić w trakcie wyprawy. Między małżonkami jest spora różnica zdań odnośnie do wyprawy. Mężczyzna stawia na swoje, żonę zostawia pod opieką przyjaciela. Wyprawa ma wrócić za 4 miesiące.

Prezydent USA, tuż przed wyborami, ma problemy. Był sam na sam ze skautką w pokoju, tuż za Gabinetem Owalnym. Trwało to tylko trzy minuty, ale smrodek jest. Aby ratować swoje szanse w reelekcji, nakazuje wezwać do pomocy Konrada Breana (Robert De Niro), specjalistę od propagandy, wróć, od public relations, oczywiście. Sztab musi wymyślić, co powiedzieć w telewizji, mają na to niewiele czasu, do rana. Pierwsze co sugeruje Konrad to rozchorowanie się prezydenta przed powrotem z Chin, gdzie on obecnie przebywa. Sytuacja jest niewesoła, kontrkandydat coś wie i nie zamierza tego nie wykorzystać. Wybory są za 11 dni, do tego czasu należy odwrócić uwagę mediów, a przy tym społeczeństwa.

We wrześniu 1942 roku wojna trwała już 3 lata. III Rzesza Niemiecka, odnosząca sukcesy w Europie, wypowiedziała wojnę USA. Została ona wypowiedziana 9 miesięcy po japońskim ataku na Pearl Harbor. W Pentagonie Leslie Groves (Paul Newman) dostaje awans i zostaje oddelegowany, aby pracować nad nową bronią. To równa część wojny jak ta na polu walki. Jest jednak wybitnie z tego nie zadowolony, woli walczyć na froncie, niż za biurka. Jeden z naukowców, Szilard jest przekonany, że istnieje sposób na wywołanie reakcji łańcuchowej ładunku uranu 235, co spowoduje eksplozję o niespotykanej sile. To ma być nowa broń amerykanów. Bomba atomowa.

Waszyngton 19 października. Na specjalnym posiedzeniu Rada Ochrony Narodowej debatowała wybuch powstania w jednej z radzieckich republik – Tadżykistanie. Władze obawiają się, że powstanie może rozszerzyć się na całe ZSRR.

W międzyczasie dwoje pilotów wymyka się z bazy do hostelu, chcąc spędzić trochę czasu ze sobą. Po upojnej nocy ona (Rebecca De Mornay) jest lekko nie zadowolona, wygląda, że chciałaby zostać dłużej, on (Powers Boothe) zgrywa profesjonalistę. Uważa, że trzeba wracać, to co robią i tak jest wbrew przepisom, więc po co narażać się jeszcze bardziej? Pobyt kończy się kłótnią. Wracają osobno.

Podczas II Wojny Światowej walki w Azji wygrywały wojska japońskie. Dla, między innymi, wojsk angielskich nie było to szczęśliwe wydarzenie. Nie wiadomo, kto miał więcej szczęścia, ci którzy polegli w obronie, czy ci, którzy dostali się do niewoli. To tych drugich czekała prawdopodobna śmierć z wycieczenia, podczas niewolniczej pracy w różnorakich obozach pracy. Do jednego z taki obozów, położonych gdzieś w dżungli trafiają nowi jeńcy, cały batalion Brytyjczyków, dowodzonych przez płk. Nicholsona (Alec Guinness). Mają jeszcze siły i są pełni energii. Na razie.

Podczas wojny każdy sposób, aby zyskać przewagę, jest dobry. Wiedza o planach przeciwnika jest bezcenna. Nie inaczej było podczas Drugiej Wojny Światowej. Wywiad uwijał się jak w ukropie, pozyskując i interpretując dane ze zwiadu lotniczego, raportów tajnych agentów we wrogim państwie, czy łamiąc szyfry używane w komunikacji wroga. Wielkim sukcesem amerykanów było złamanie szyfrów używanych przez japońskie siły zbrojne – kod purpurowy i ich siły morskie – Kaigun Ango. Z drugiej strony trwały prace, aby wróg nie był w stanie złamać kodów. Amerykanie mieli jeszcze jedno zabezpieczenie, co jeżeli, pomimo ewentualnego złamania amerykańskich kodów, wróg i tak by nie byłby w stanie zrozumieć, o czym jest mowa w rozkazach? Jakby zakodować, zakodowaną wiadomość? Lub kiedy nie ma czasu na kodowanie i odkodowywanie treści wiadomości, ale potrzeba przesłać wiadomość, którą odczyta wyłącznie adresat?