Świat został zniszczony, znowu. Po roztopieniu się czasy polarnej woda zalała wszystkie lądy. Ludzkość nie wyginęła do końca, ale ci, którym udało się przeżyć, musieli przystosować się do nowego świata (norma w tego rodzaju filmach). Część z nich żyje na łodziach i tratwach, zajmując się szukaniem, pod wodą nie tylko artefaktów starego świata, ale i tak, wydawałoby się prozaicznych rzeczy, jak wydobywanie ziemi. Potrzeba jest ona w enklawach, zamkniętych i bronionych miastach. Rośliny trzeba w końcu na czymś hodować.

Doktor Jackson (James Spader), to archeolog o kontrowersyjnych poglądach. Ma swoją teorię o budowie piramid. Zaprzecza ona faktom, kto je zbudował. Pomimo że nie wie, kto to mógł być, to twierdzi, że czas ich budowy jest inny niż ten znany nauce – mają być dużo starsze. Jego wykład nie wzbudza zainteresowania słuchaczy, sala szybko pustoszeje. Jedynie starsza pani, Catharina (Viveca Lindfors) chce z nim porozmawiać. Wie o nim sporo i chce zaproponować mu pracę – tłumaczenie starożytnych, egipskich hieroglifów. Jackson nie ma większego wyboru, praca jest mu bardzo potrzebna, stracił stypendium, z mieszkania go wyrzucili. Catharina wspomina też, że będzie miał szanse udowodnić swoje teorie.