Nocą, w biurowcu Watergate strażnik odkrywa niezamknięte drzwi. Ktoś tak zakleił rygiel od zamka, że ten nie spełnia swojego zadania. Wezwana zostaje policja, to może być próba włamania. Przydział dostaje dwoje policjantów pracujących incognito, nie mają mundurów. Strażnik i policjanci to nie jedyne osoby w biurowcu jest też grupa tajemniczych osób. Ta jest zorganizowana, mają człowieka w sąsiednim budynku, raportującego o osobach wchodzących do biurowca, porozumiewają się poprzez krótkofalówki. Swoje zadania wykonują bez włączonego światła i tak cicho, jak się tylko da. Ewidentnie jest to coś podejrzanego. Tymczasem policjanci przeszukują biura na 8 piętrze, coraz bardziej zbliżając się do tajemniczej grupy. W końcu znajdują chowających się pod biurkami i po ciemku mężczyzn.

Prezydent USA, tuż przed wyborami, ma problemy. Był sam na sam ze skautką w pokoju, tuż za Gabinetem Owalnym. Trwało to tylko trzy minuty, ale smrodek jest. Aby ratować swoje szanse w reelekcji, nakazuje wezwać do pomocy Konrada Breana (Robert De Niro), specjalistę od propagandy, wróć, od public relations, oczywiście. Sztab musi wymyślić, co powiedzieć w telewizji, mają na to niewiele czasu, do rana. Pierwsze co sugeruje Konrad to rozchorowanie się prezydenta przed powrotem z Chin, gdzie on obecnie przebywa. Sytuacja jest niewesoła, kontrkandydat coś wie i nie zamierza tego nie wykorzystać. Wybory są za 11 dni, do tego czasu należy odwrócić uwagę mediów, a przy tym społeczeństwa.

Andrew (Pierce Brosnan) zostaje wysłany na nową placówkę – do Panamy. Nie jest zadowolony z tego, ale ze względu na okoliczności i swoje grzeszki, nie powinien narzekać. To ma być jego ostatnia szansa. Są tam oczywiście rzeczy, które interesują wywiad Wielkiej Brytanii – przede wszystkim Kanał Panamski. Andrew musi być tam bardzo ostrożny, jest tam duża sieć pralni brudnych pieniędzy, przemytu narkotyków i korupcji. W Panamie jest tylko 200 brytyjskich rezydentów – ktoś z nich na pewno ma dojścia do władzy. Andrew będzie musiał jego lub ich odnaleźć. Wybiera Harry'ego Pendela (Geoffrey Rush), krawca.

U szczytu swojej potęgi Cesarstwo Rzymskie było ogromne, rozciągając się od pustyń Afryki, po granice Północnej Anglii. Ponad ćwierć ludności świata żyła i zmarła pod rządami cesarzy. Zimą 180, dwunastoletnia kampania cesarza Marka Aureliusza przeciwko plemionom barbarzyńców w Germanii dobiegała końca. Na drodze do zwycięstwa Rzymu i pokoju w Cesarstwie stała jeszcze tylko jedna forteca. W bitwie na terenie Germanii wojska Cesarstwa odnoszą zwycięstwo. Głównodowodzący Maximus Decimus Merisius (Russell Crowe) dobrze się spisał. Na polu bitwy jest sam Cesarz, obiecuje on Maximusowi, że ten będzie mógł wrócić do domu, żony, syna i żniw. Cesarz jest u schyłku życia, jego syn, który również przybył do Germanii, sądzi, że obejmie po ojcu władzę. Ten jednak na swojego następcę wybrał Maximusa. Ten odmawia, jest żołnierzem, nie politykiem. Kommodus (Joaquin Phoenix), syn cesarza siłą przejmuje władzę.

Praca rybaka wydaje się być spokojna i odprężająca, owszem czasami walka z siłami natury jest trudna i niebezpieczna – sztormy, brak wiatru, szalone wieloryby. Czasami brak jest ryb do złowienia. Czasami to co zobaczą może spowodować bardzo poważny incydent polityczny, który może doprowadzić do ostateczności dwa narody – do wojny.

Czwarty tom sagi o Debrenia z Dumayki nie kontynuuje wydarzeń z poprzednich części. W „Gadzich Godach” będziemy mogli poznać przeszłość Debrena, który jako młodzieniec pilnie studiuje SOR na Wyspach Anvashu. Nudno mu jednak nie będzie. Problemy go od młodego lubiły i z chęcią spędzały mu sen z powiek. :-)

Historia opisana w poprzednim tomie, ma swoją dalszą część. Debren i jego kompania przedziera się przez zimowe góry. Poobijani, pomęczeni, niektórzy z gorączką. W czasie swej wędrówki trafiają na most. I nie było by w tym nic niezwykłego, jak nie fakt że zostaną na nim napadnięci. Nie przez zbójców, czy jak trolla, tylko przez gryfa. Podczas potyczki obydwie strony odniosą rany. Nasi bohaterowie w dalszej drodze natrafią na oberżę. Jeszcze tego nie wiedzą, ale zabawią w niej na dłużej.

Kontynuacja przygód Debrena z Dumayki. Oj, nie będzie dane Debrenowi odpocząć, ponownie bez grosza w sakiewce, ima się różnorakich zajęć. Ma nadzieję na dobrą posadę, udaje się nawet do miejsca pracy w Frycfurdzie, ale przedtem podejmuje się jeszcze jednej fuchy. Ma już w tej mierze jakieś doświadczenie. Zadanie przed nim postawione wydaje się łatwe – trzeba pochować zmarłą trzy miesiące wcześniej Hrabinę ode Dopschpick. Ale jak wspomniałem zadanie tylko wydaje się łatwe…