Od walki z Vigo minęły lata. Wydawałoby się, że aktywność paranormalna spadła do takiego poziomu, że działalność Pogromców Duchów jest już niepotrzebna. Firma została zamknięta, a bohaterowie tamtych dni musieli zająć się czymś innym. Spadek aktywności paranormalnej nie oznaczał jej spadku do zera, tylko mocne zmniejszenie. Duchy nadal dają znać o sobie, ale w bardzo małym stopniu.

Z opuszczonej kopalni „Shandor Mining co”, w środku nocy, pospiesznie wyjeżdża samochód. Obok kierowcy (Bob Gunton). na siedzeniu, pod przykryciem znajduje się dobrze znana pułapka na duchy i jest, bynajmniej, niepusta.

W spokojny zimowy dzień Dana Barrett (Sigourney Weaver), wraca z zakupów ze swoim malutkim synkiem Oskarem. W pewnym momencie dziecinny wózek przejeżdża przez różową plamę na chodniku. Jest to jakaś maź wylewająca się spod chodnika. Zostawiony na chwilkę sam sobie wózek, zaczyna samoistnie odjeżdżać. Po dość dramatycznie wyglądających scenach, Danie udaje się dopędzić wózek, który tylko cudem nie wpadł pod rozpędzony autobus. Dana wie kto może jej pomóc wyjaśnić tą tajemniczą sprawę. Do Pogromców Duchów!

Nowy York, lata 80. Troje przyjaciół prowadzi badania parapsychologiczne na Uniwersytecie Columbia. W międzyczasie dostają informacje, że w Nowojorskiej Bibliotece Publicznej widziano ducha. Dr. Raymond Stantz (Dan Aykroyd), Dr. Peter Venkman (Bill Murray) i Dr. Egon Spengler (Harold Ramis) ruszają zbadać ową plotkę. Bardzo się ekscytują takimi zjawiskami. Plotka okazuje się prawdą, a chłopaki nie wytrzymują napięcia i umykają. Na Uniwersytecie czeka na nich „miła” niespodzianka. Władze Uniwersytetu postanowiły obciąć ich fundusze. Obciąć do zera. Chłopaki stają się bezrobotni, mają jednak pomysł jak zarobić na życie. Zakładają firmę usługową świadczącą usługi pozbywania się… duchów.

Lata 80, dla niektórych nic szczególnego, dla niektórych lata dzieciństwa, dla jeszcze kogoś prehistoria. Lata w których powstała wspaniała muzyka (tu znowu – dla niektórych), wiele wspaniałych, dziś już klasycznych filmów. Miały one swój specyficzny klimat. Efekty specjalne nie były zdominowane jeszcze przez komputery, fabuła miejscami była lekko naiwna, ale przyjemnie się je oglądało. Jednym z takich filmów są „Kosmiczne łowy”. Fabuła jest niemal sztampowa – kosmiczny awanturnik rusza na ratunek rozbitkom.