Dolina Koom to miejsce legendarnej bitwy między Krasnoludami a Trollami. Według każdej ze stron to ona wygrała, a druga strona oszukiwała – wciągając w pułapkę. Jej rocznica zwykle kończy się przynajmniej przepychankami, jak nie zamieszkami. Przynajmniej tak jest w Ankh-Morpork. Na całe szczęście Straż Miejska jest przygotowana na kolejną rocznicę. Przynajmniej tak się im wydaje…

W życiu Sama Vimes wiele się zmieniło. Ma kochającą żonę, wszedł do arystokracji (akurat to bardzo mu się nie podoba), ma pod swoją komendą całe mrowie strażników, mieszka w pięknym wielkim domu (nie przepada za tym), ma morze pieniędzy (tego z kolei nie akceptuje). Niedługo zostanie ojcem (a tym jest zachwycony). Jest jednak coś co go kompletnie zaskoczyło i wręcz zasmuciło – Gildia Skrytobójców nie będzie już więcej przyjmować na niego zleceń. Nie opłaca się to. Nie dlatego, że stawka za niego jest równie wysoka jak za do tej pory jedynego człowieka którego spotkał taki „zaszczyt” - Patrycjusza Ankh-Morpork. O nie, Sam jest zbyt bardzo niebezpieczny dla skrytobójców – nie dlatego żeby ich w obronie własnej zabijał – on jest bardziej pomysłowy.

Przez niezmierzone otchłanie kosmosu leci Żółw. Jest wielki, olbrzymi, zwie się A’tuin. Na jego grzbiecie stoi pięć słoni. Trzymają one na swych grzbietach dysk, dysk na którym jest świat. Świat Dysku. Moment, PIĘĆ słoni, nie cztery? Na początku było pięć, ale według legendy jeden z nich spadł z A’tuina i z wielką prędkością uderzył w dysk. Jego siła upadku spowodowała powstanie słynnych, Übrewaldzikich złóż… tłuszczu. Tak, na Świecie Dysku tłuszcz jest, oprócz tradycyjnych sposobów, pozyskiwany metodami kopalnianymi.

Praca rybaka wydaje się być spokojna i odprężająca, owszem czasami walka z siłami natury jest trudna i niebezpieczna – sztormy, brak wiatru, szalone wieloryby. Czasami brak jest ryb do złowienia. Czasami to co zobaczą może spowodować bardzo poważny incydent polityczny, który może doprowadzić do ostateczności dwa narody – do wojny.

Ankh-Morpork swobodnie można nazwać wielokulturowym, wielorasowym, wielonarodowym tyglem. Przekrój istot zamieszkujących to miasto jest prawdziwie imponujący – ludzie, krasnoludy, gnomy, trolle, wampiry, wilkołaki, zombi, i inni. Są wśród nich również golemy. Oczywiście tylko te które nadal funkcjonują. Nowych golemów nikt nie tworzy – kapłani (nie istotne jakich bogów) zakazali produkcji. Swoją drogą dziwne że w Ankh-Morpork nie znalazł się nikt kto by ten zakaz chciał obejść, lub złamać.

Ankh-Morpork, największe miasto na Świecie Dysku, o jakże specyficznej atmosferze i niepowtarzalnym aromacie pod rządami Lorda Vetinari rozkwita. Wprowadził on wiele praw – między innymi „Jeden człowiek – jeden głos (jego)”, zreformował gildie dając im więcej praw, ale i dużo więcej obowiązków. Owszem nie każdemu żyje się dobrze, ale taki to istoci (Świat Dysku nie zamieszkują wyłącznie ludzie) los. Są też osoby tęskniące za „starymi, dobrymi czasami” kiedy miastem władali królowie. Jedna z nich planuje spisek, chce usunąć patrycjusza i powrotu króla na tron miasta.

Moist von Lipwig (Richard Coyle), albo Albert Spangler, albo Ethel Snake, albo Mundo Smith czy też Edwin Streep to oszust i fałszerz. Jak sam mówi sprzedaje ludziom marzenia. Diament za ułamek wartości, co z tego że chwilę po wyjściu szczęśliwy nowy właściciel zostaje z kawałkiem szkiełka w ręku? Proszę bardzo. Moist oszukuje, okłamuje, doprowadza banki do bankructwa. Nie stosuje przemocy, to nie w jego stylu. W końcu jednak trafia w ręce sprawiedliwości. Próbuje ucieczki, ale bezskutecznie, rankiem ma zawisnąć. Kat skrupulatnie wykonuje powierzone mu obowiązki i pod Moistem otwiera się zapadnia. I wtedy pojawia się anioł…