Wielu z nas marzy o sięgnięciu gwiazd czy też alegorycznie, czy też w rzeczywistości. Oczywiście samych gwiazd nie idzie dotknąć, ale wzbić się tak wysoko nad Ziemię, jak nikomu się dotąd nie udało już można. Z początku ludzkość nie miała techniki, dopiero po II Wojnie Światowej ta rozwinęła się na tyle, że można było podjąć próby, które mogły zakończyć się sukcesem. Najpierw statki bezzałogowe, później ze zwierzętami, na końcu z człowiekiem. Wyścig w kosmos na początku wygrywał Związek Radziecki. Wysłanie pierwszego satelity, a później, Gagarina jako pierwszego człowieka na orbitę zszokowało amerykanów. Nie zdawali oni sobie sprawy, jak bardzo ich program kosmiczny jest opóźniony. Prezydent USA, John F. Kennedy w 1961 roku, aby podbudować morale obywateli, zapowiedział, że to Amerykanie postawią jako pierwsi stopę na Księżycu.

Doktor Paul Bradley (Sean Connery) wraz z grupą przyjaciół żegluje sobie po morzu. Jacht bierze udział w jakimś wyścigu. Zmagania przerywa kuter straży przybrzeżnej. Doktor musi natychmiast stawić się w siedzibie NASA. Z wielką niechęcią zgadza się, nie ma innego wyboru. Sądzi, że wizyta w NASA zajmie mu kilka chwil, nie wie, jak bardzo się myli. W sekretariacie zastaje swoją, dużą, spakowaną już torbę.

Czasami bycie z początku dumnym ojcem przestaje być powodem do chwały i radości. Jeżeli dzieje się tak w rodzinie, jest to smutne, dzieci nie powinny być niczemu winne. Inaczej kiedy dzieckiem owego ojca nie jest ktoś, a coś. Twórcy różnorakich osiągnięć, czy wynalazków są nazywani ich ojcami. Taki George Stephenson jest ojcem kolei parowych i miał powód, aby być dumny. Inny przykład Alfred Nobel ze swojego „dziecka” nie był dumny. Wynalazł dynamit, ale to do czego został on wykorzystany, nie napawało go radością.

Alcatraz to wyspa na Zatoce San Francisco. Znana jest przede wszystkim z więzienia, najpierw wojskowego, późnej o zaostrzonym rygorze, jakie funkcjonowało na niej do 1963 roku. Miejsce zostało wybrane z uwagi położenia. Wyspa, jak to wyspa otoczona jest wodą, miało to utrudnić ewentualne ucieczki. Woda w zatoce jest zimna i panują tam silne prądy. Przepłynięcie wpław lekko ponad dwóch kilometrów w takich warunkach jest niemal niemożliwe. Mimo tego, próby ucieczek się zdarzały. Nieliczne zakończyły się sukcesem.

Podczas II Wojny Światowej, ogromną rolę odegrało lotnictwo, wsparcie wojsk lądowych, czy też bombardowania infrastruktury przemysłowej. W tych drugich zadaniach brały udział nierzadko setki samolotów. Po nieudanej dla Niemców Bitwie o Anglię, wielką ofensywę lotniczą rozpoczęli Alianci. Brały w niej udział głównie amerykańskie, wielkie, wielosilnikowe bombowce, choć nie było to tylko amerykańskie lotnictwo. Ich załogi nie zawsze mogły liczyć na wsparcie myśliwców, cele bombardowań były daleko poza zasięgiem, niewielkich samolotów myśliwskich. Bombowce poruszały się w szyku, który miał pomóc im w walce z niemieckimi myśliwcami, nie gwarantowało to jednak 100% bezpieczeństwa, wiele z tych potężnych maszyn kończyło jako wraki na ziemi, a ich załogi traciły życie.

Na Ziemię spada satelita. Wbrew pozorom nie jest to nic dziwnego, niektóre satelity mają takie zadanie. Polecieć na orbitę, wykonać swoje zadanie i wrócić. Obiekt zostaje szybko odnaleziony, przez przypadkowych ludzi i przewieziony do najbliższej miejscowości. Tam zaczęły się problemy. Na satelicie musiało coś być, coś bardzo niebezpiecznego. Mieszkańcy miejscowości zachorowali i umarli. Wysłani po satelitę ludzie, również umierają. Do podjęcia obiektu zostaje wysłana specjalna ekipa i dopiero wtedy satelita trafił w ręce odpowiednich ludzi. USA były na takie coś przygotowana, na zlecenie władz, została wybudowana tajna baza, służąca do badania niebezpiecznych czynników biologicznych. Satelita szybko tam trafił, podobnie jak wezwani naukowcy z różnych zakątków Stanów Zjednoczonych. Sprawa śmierci mieszkańców Piedmont została utajniona.

Czasy podboju Dzikiego Zachodu, bezkresne przestrzenie Stanów Zjednoczonych, olbrzymie stada bizonów i krów, kowbojów mknących na swych rączych rumakach w stronę zachodzącego słońca. Pojedynki rewolwerowe w każdym miasteczku. Czasy zuchwałych bandytów ograbiających banki i napadających na pociągi oraz walczących z przestępczością dzielnych szeryfów. Sami szeryfowie niekiedy są ludźmi z problemami, mającymi jakieś nałogi, głównie whiskey, często są po przejściach, zwykle są samotni, bez rodzin. Odważnych pionierów przemierzających dzikie prerie pełne nie zawsze przyjaznych Indian. Czasy, kiedy każdy wyjeżdżający na zachód mógł czuć się wolny, ale i zagrożony czekającymi tam niebezpieczeństwami. Jest też miejsce na kolej, o której mówi się, że zdobyła Dziki Zachód. Setki słabo opłacanych pracowników, którzy w znoju układali tory pod mające wkrótce mknąć stalowe rumaki.

Porucznik Thomas Dodge (Kelsey Grammer) był trzeci w szkole okrętów podwodnych, a na zaawansowanym kursie sprawdził się jeszcze lepiej. Ewidentnie jest doskonałym kandydatem do objęcia dowództwa na jakimś nowoczesnym okręcie podwodnym. Sam po raz trzeci wystąpił z podaniem o dowództwo. Musi jakieś objąć, inaczej zostanie wyrzucony z programu dowodzenia. On będzie miał zniszczoną karierę, a USA zmarnuje czas i pieniądze, jakie zainwestował w jego szkolenie. Miał co prawda incydent z otarciem się o rosyjski okręt podwodny, który śledził. Jest też impulsywny, niezdyscyplinowany, czasami lekkomyślny. Nie każdemu taki kandydat może pasować. Kiedy wydaje się, że szansa na dowództwo zostaje zaprzepaszczona, na okręt, na którym Dodge służy, przychodzi wiadomość z COMSUBLANT.