Czy życie, w którym nie potrzeba pieniędzy byłoby marzeniem? Nie koniecznie, świat nie koniecznie funkcjonowałby, że wszyscy mieliby po równo, że każdy dzieliłby się z potrzebującym. Jakaś waluta musiałaby istnieć. Waluta cenniejsza od każdego pieniądza, teoretycznie coś, co każdy z nas posiada – czas. Płaci nim się za wszystko, nawet za to, że się jest. Ludzie zostali genetycznie zmodyfikowani, aby nie starzeć się po dwudziestym piątym roku życia – jak na razie brzmi jak bajka, w końcu wieczna młodość. Tak jednak nie jest. Na resztę życia pozostaje dwanaście miesięcy. Można jednak zdobyć więcej czasu, wystarczy go zarobić. Kiedy się on skończy, pada się martwym.

Generał brygady Francis X. Hummel (Ed Harris) ma za złe władzom, że stracił na misji 15 ludzi. Nie mogli oni zostać ewakuowani, lot za linie wroga był niemożliwy. Oficjalny protest do władz nie zadziałał. Niepogodzony ze stratą ludzi i brakiem porozumienia się z władzami próbował żyć. Nałożyła się na to śmierć jego żony. Generał ma jednak jakiś plan, którego nie mógł wykonać, dopóki jego ukochana żyła. Coś, co da władzom do myślenia. Coś radykalnego.

Zostać więźniem to nie miła rzecz. Usłyszeć, że po wyjściu z zakładu karnego nie wróci się do domu, ale zostanie się daleko od niego, pracując jeszcze tyle lat, ile miało się wyroku, jest jeszcze gorzej. Tak to sobie wymyśliły władze Francji. Pozbywały się problemu w postaci przestępców, wysyłając ich na swoje terytorium zamorskie, do Gujany Francuskiej. Osadzeni mają zapomnieć o Francji. Teraz tutaj jest ich dom. Szanse na powrót są, ale tak małe, że ich właściwie nie ma.

Mężczyzna, Ryjkin (Jasmin Geljo) przechodzi do kolejnego bloku w sześcianie. Pomieszczenie jest ciemne, lekko oświetlone czerwoną poświatą. Człowiek ma coś w rodzaju uniformu na sobie i tylko jeden but. Na dłoni na tatuaż – kod kreskowy. Jest zagubiony, nie wie którą stronę wybrać, aby udać się dalej. W końcu decyduje się otworzyć właz w podłodze. Nie przechodzi jednak przez niego, tylko przez niego zagląda. Decyduje się ten umieszczony w jednej ze ścian. Pomieszczenie różni się, światło ma w nim bardziej neutralną, białą barwę. Po przejściu okazuje się, że ma też miotacze wody. Wygląda na to, że oprócz strachu Ryjkinowi nic się nie dzieje. To jednak tylko pozory, nie była to jednak woda, mężczyźnie zaczyna schodzić skóra z rąk, zaczyna się on rozpuszczać.

Alcatraz to wyspa na Zatoce San Francisco. Znana jest przede wszystkim z więzienia, najpierw wojskowego, późnej o zaostrzonym rygorze, jakie funkcjonowało na niej do 1963 roku. Miejsce zostało wybrane z uwagi położenia. Wyspa, jak to wyspa otoczona jest wodą, miało to utrudnić ewentualne ucieczki. Woda w zatoce jest zimna i panują tam silne prądy. Przepłynięcie wpław lekko ponad dwóch kilometrów w takich warunkach jest niemal niemożliwe. Mimo tego, próby ucieczek się zdarzały. Nieliczne zakończyły się sukcesem.

Po kolejnej, wielkiej wojnie, która wyniszczyła Ziemię, szczęśliwcy, którym udało się przeżyć, żyją w wielkim mieście chronionym kopułą. Jej środek, wygląda jak raj – zieleń, woda i elegancko wkomponowane w to budynki i infrastruktura miejska. Mieszkańcy spędzają czas na przyjemnościach, nie przejmując się warunkami poza kopułą. Nad ich bezpieczeństwem, standardami życia mają piecze serwomechanizmy. Wydaje się, że, to wprost idealne warunki, jednak jest pewne ale. Życie ludzi kończy się tuż przed trzydziestym rokiem. Jest nawet specjalny ognisty rytuał, zwany Karuzelą. Innymi słowy, ludzie są zabijani.

Pewien mężczyzna dowiaduje się, że został Wybrańcem. Ot tak, jak w jakiejś grze komputerowej. Przed jego oczami migają setki obrazów, prawdopodobnie wspomnienia jego życia, a tajemniczy jegomość mówi, że „Wyspa czeka na niego”. Po tym Lincoln 6 Echo (Ewan McGregor) budzi się we własnym łóżku. Komunikaty wyświetlane obok łóżka informują go o nieregularności w fazie REM. Po wyłączeniu bransoletki z imieniem – swoją drogą pełne dane personalne to Lincoln 6 Echo (dość oryginalne), mężczyzna wstaje z łóżka. Kolejny komunikat, czy wręcz polecenie, każe udać mu się udać do Centrum Spokoju. O godzinie 8 zostanie przeprowadzona ocena stanu zdrowia Lincolna. Wyświetlacze i badania są wszechobecne, podczas porannej toalety, zostaje poinformowany o przekroczeniu ilości sodu i że ma się dobrze odżywiać.

W wiezieniu o zaostrzonym rygorze Stonhaven, na Alasce przebywa Manny (Jon Voight ). Z uwagi, że uciekał już nie raz z więzienia i ma kilka rabunków na swoim koncie, przebywa w izolacji. Nie musi się mu to podobać, to w końcu zrozumiałe. Pomimo tego, że więzienie to nie plac zabaw, podaje decyzję naczelnika Rankena (John P. Ryan) do sądu. Sąd przychyla się do zadnia więźnia, 3 lata w izolatce to przesada. Wydaje wyrok, aby go z niej zwolnić. Spotyka to się z entuzjazmem współwięźniów, Manny jest mocno lubiany.