Tuck Pednelton (Dennis Quaid) to były oblatywacz samolotów. Nie jest już na służbie, został zwolniony. Nic dziwnego, nienawidzi dowódców, nie przyjmuje rozkazów, działa tak, jak sam chce. To nie może zostać zaakceptowane przez wojsko. Nie ma szczęśliwej passy. Na przyjęciu ku czci innych oblatywaczy robi upija się i awanturę, a nazajutrz rzuca go jego dziewczyna, Lydia (Meg Ryan). Dwa miesiące później coś się zmienia. Został wybrany do pewnego tajnego projektu. Bez problemów przeszedł przez sito egzaminów. Może dlatego, że był jednym kandydatem? Zadanie jest dość, jak dla niego, typowe – pilotowanie nowego pojazdu.

Transportowiec Ulysses przemierza gdzieś w kosmosie sektor C5. Zwyczajowo, w olbrzymiej pustce kosmosu, musi lecieć przez pole asteroid. Nie jest to jednak problem, ma na dziobie działko, którego strzały z łatwością likwidują kosmiczne kamulce. Załodze nie za bardzo się to jednak podoba, kapitan prosi więc na mostek Adamsa (John Mansfield). Ten ostatni różni się od załogi, jest umundurowany i wychodzi z magazynu w którym ewidentnie są przetrzymywany jakieś ładunek radioaktywny, w kapsułach przypominają głowice nuklearne. Adam to nie jest to byle kto, jest wiceministrem United Plants. Załoga o ładunku nie wie nic, jest on tajny. Kapitan z uwagi, że masa statku jest za duża na manewrowanie wśród asteroid prosi o możliwość wezwania eskorty. Prośba zostaje odrzucona. To błąd…

Ziemia to nie jest bezpieczne miejsce do życia. Przynajmniej wedłóg filmowców – albo jakaś katastrofa, albo pogoda niszczy wielkie jej obszary, albo niebezpieczeństwo z kosmosu, asteroida, czy nieprzyjaźni kosmici. Nad spokojnym amerykańskim miastem pojawiają się latające spodki. Ich załogi mają iście złowrogi plan. Chcą przejąć Ziemię – czy jest inny powód aby tu przybywać? Zająć, zaatakować, takie to „kosmitowe”. Ich plan, jak to wykonać, jest genialny. Po co sami mają walczyć z Ziemianami, mogli by sami poginąć‚ a jak wiadomo, linie zaopatrzenia są w kosmosie bardzo rozwleczone i posiłki dotarły by po długim czasie. Mają oni zupełnie inne plany.

Praca astronoma wydaje się być nudna, ot wpatrywanie się w zdjęcia białych plamek. Może kiedyś było lepiej, ale teraz? Co może być w tym ekscytującego? Oczywiście, jak najbardziej rozumiem ludzi trudniących się tym zajęciem, zarówno amatorów, jak i zawodowców - dla mnie również jest to ciekawe. Poszukiwanie nowych obiektów, badanie tych już odkrytych – zawsze można się czegoś nowego o nich dowiedzieć. Z tymi nowymi jest jeszcze lepiej, zostać odkrywcą jest bardzo ekscytujące, pomimo, że większości społeczeństwa nic nie będzie to interesowało.

Od dawna wpatrujemy się w nocne niebo zastanawiając czy jest gdzieś tam, w kosmosie życie. Od niedawna przy pomocy radioteleskopów „słuchamy” sygnałów jakie z niego nadpływają. Jak dotąd nie znaleźliśmy niczego, co mogło by stanowić dowód, że nie jesteśmy sami. Od bardzo niedawna szukamy też planet podobnych do Ziemi. Oczywiście znalezienie takiej, a lot do niej, to zupełnie co innego, chwilowo jest to marzenie ściętej głowy - nie mamy technologii. Jednak taką planetę odkryliśmy. Leży ona jedną jednostkę astronomiczną od swojej gwiazdy. Jest też bardzo blisko (jak na warunki kosmosu), od Ziemi dzieli ją odległość… dwóch jednostek astronomicznych.

Voyager II został wystrzelony z Ziemi 20.08.1977. Na jego pokładzie, oprócz aparatury badawczej, znalazły się zdjęcia naszej planety i pozdrowienia w wielu językach dla ewentualnego znalazcy sondy. Swoiste zaproszenie dla innych inteligentnych ras zamieszkujących wszechświat. Lot sondy planowany był na lata (dopiero kilka lat temu minęła ona umowną granicę naszego układu planetarnego). Jakimś dziwnym zrządzeniem losu, sonda szybko trafiła na zamieszkałą planetę. Jeden z jej mieszkańców postawił odpowiedzieć na zamieszone na pokładzie sondy zaproszenie i odwiedzić Ziemię.

Amerykański system penitencjarny nie zdaje egzaminu. Resocjalizacja po prostu nie działa. Władze wpadają na pomysł, jak można ten proces uskutecznić. Jest to oczywiście „przykręcenie śruby” osadzonym. Pomysłem na to ma być prywatne, eksperymentalne więźnie. Właścicielem jest HollidayVentures Inc. Lokalizacja zakładu jest nieznana osadzonym, są tam przewożeni w opaskach na oczach. Wiadomo tylko, że jest to na jakimś pustkowiu. Więzienie jest koedukacyjnie. Najdziwniejsze jest jednak to, że brak tu strażników i ogrodzenia. Każdy z więźniów ma na szyi obrożę. Nie jest ona jednak aby ułatwić lokalizację osadzonego. Jest połączona elektronicznie z inną obrożą, kiedy odległość między nimi przekroczy 100 metrów… wybuchają one. Kto jest z kim połączony, wie tylko administracja więzienia. Jest to skuteczne. Ilość ucieczek to zero. Jak do tej pory.

NASA odnalazła życie pozaziemskie. Co ciekawe, w naszym układzie słonecznym. Długo nie trzeba było czekać, aż agencja wyśle sondę, w celu pobrania próbek i zbadania tego życia. Misja szła zgodnie z oczekiwaniem, aż do chwili lądowania, sonda rozbiła się gdzieś w Meksyku. Obszar katastrofy został skażony, pojawiły się tam nowe formy życia. Meksyk w ponad połowie został objęty kwarantanną. Stał się Strefą Skażoną. Sześć lat później połączone wojska meksykańsko-amerykańskie próbują nie dopuścić do dalszego rozprzestrzeniana się obcych form życia.