Mijają lata, Enzo Mollinari (Jean Reno) jest już dorosłym mężczyzną. Cały czas jest związany z morzem, cały czas nurkuje, to jego źródło utrzymania. Któregoś dnia ratuje nurka, który utknął we wraku statku. Zleceniodawcę, kroi bez najmniejszych wyrzutów sumienia. W końcu ile jest warte życie człowieka? Zleceniodawca, lekko przybity wysokością wynagrodzenia, zgadza się. Enzo również, podobnie jak Jacques, nurkuje w samej masce – bezdechowo. Jest to ryzykowne, ale przy pływaniu wewnątrz wraku, jest wygodniejsze. Bez akwalungu w ciasnych pomieszczeniach jest łatwiej. Zadanie kończy się pełnym sukcesem. Enzo z bratem są uszczęśliwieni, chyba równie jak uratowany nurek, zarobili niemałe pieniądze, a te są im potrzebne.

Choć kiedy opowiada bratu, na co chce wydać pieniądze, to są to jakieś małe rzeczy, pomalować samochód, kupić sukienkę, czy różę dla mamy, a jemu garnitur. Choć też chce, aby brat, Roberto (Marc Duret), znalazł mu Francuza i pewnie nie chodzi mu o klucz, :-) tylko Jacquesa Mayola (Jean-Marc Barr).

Jacques przebywa daleko od Adriatyku, los zaprowadził go aż w Andy. Mieszka w La Raya, 4319 metrów nad poziomem morza. Miejsce, które słabo kojarzy się z możliwością nurkowania. To jednak tylko pozory. Pracuje w Amerykańskiej Fundacji Poszukiwań Podwodnych.

Do Fundacji przybywa specjalistka od ubezpieczeń Johana Baker (Rosanna Arquette). Trzy tygodnie temu zdarzył się wypadek. Ciężarówka ze sprzętem wpadła do zamarzniętego jeziora. Wygląda, że Jacques jest tym, który ma wyciągnąć znajdujące się w niej wyposażenie. Nurkowanie w zamarzniętym jeziorze nie należy do łatwych rzeczy. Nie dość, że ryzykuje się, nurkując w samej masce, wydostać się może przez mały przerębel, w głębi jest ciemno jak w…, to jeszcze ta temperatura wody… Nie są to rzeczy brzmiące zachęcająco. To tak niełatwa sprawa, że wymagane są najpierw pewne badania. Podczas nurkowania, jest monitorowany, zachowanie jego ciała jest pod obserwacją. To są cenne dane. Na pewno robi wrażenie na Johannie i chyba z wzajemnością.

Kiedy wraca na Lazurowe Wybrzeże, spotyka się z Enzo. Ten zaprasza go na Światowe Mistrzostwa w Swobodnym Nurkowaniu. Mają odbyć się za 10 dni w Taorminie. Nawet kupuje mu bilet. Enzo jest pewien, że Jacques będzie chciał za wszelką cenę go pokonać. On potrzebuje godnego rywala. Jacques nie wierzy w siebie, wie, że to Enzo jest najlepszy, jest mistrzem świata w swobodnym nurkowaniu.

Johanna zadurzyła się w Jacquesie. Postanawia spotkać się z nim raz jeszcze. Kiedy dowiaduje się, że będzie na Światowych Mistrzostwach w Swobodnym Nurkowaniu na Sycylii, postanawia się tam udać.

Spotkanie rywali po latach przebiega w bardzo przyjaznej atmosferze. Sprawę komplikuje pojawianie się Johanny. Wpada w oko Enzo, a to wielki kobieciarz. Jednak ona widzi tylko Jacquesa.

Nowym mistrzem jest Tahitańczyk, osiągnął głębokość 94 metrów. To nowy rekord świata. Enzo jest pewien, że jutro go pobije. Próbuje też podbić serce Johanny, tu idzie mu fatalnie, kobieta jest zapatrzona w Jacquesa jak w obrazek. On, cóż, o kobietach nie ma pojęcia…

Nazajutrz Enzo odzyskuje tytuł mistrza. Ustanowiony przez niego rekord to 97 metrów. Długo się nim nie pocieszy, Jacques schodzi na 108 metrów. Enzo nie przepuści, oczywiście ma zamiar pobić ten wynik.

Jacques popełnia błąd, pokazuje Johannie, że od niej woli delfiny. Dopiero kiedy dziewczyna wyjeżdża, zdaje sobie z tego sprawę. Na całe szczęście może liczyć na pomoc Enzo. Ten proponuje mu wspólną pracę, ma kontrakt na platformie wiertniczej. Długo jednak tam miejsca nie zagrzeją. Jacques nie może jednak zapomnieć o Johannie.

Podczas następnych zawodów Enzo pobija rekord przyjaciela, schodzi na 115 metrów. Inni zawodnicy nie mają szans. Z wyjątkiem Jacquesa, ten znowu poprawia wynik – 121 metrów. To już niemal fizyczna granica możliwości człowieka. Kiedy nurkuje tak głęboko, istnieje ryzyko, że się już nie wynurzy. Enzo, próbuje jednak pobić rekord. Choć według lekarza, to samobójstwo.

„Wielki błękit” to opowieść oparta dość luźno o biografię Enzo Maiorki. Jest to historia przyjacielskiej, ale zaciętej rywalizacji – kto sięgnie głębiej.

Nurkowanie swobodne to wymagająca dyscyplina. Nie wystarczy się zanurzyć jak najgłębiej na bezdechu. Trzeba tak skalkulować siły, aby się jeszcze wynurzyć. Bardzo ryzykowny sport.

„Wielki błękit” opisuje wielką przyjaźń i rywalizacje dwojga mężczyzn. Trochę wycofanego i spokojnego Jacquesa i energicznego, ryzykanckiego Enzo. Aktorzy wcielający się w te role, Jean-Marc Barr i Jean Reno, zgrali świetnie. Znakomita robota!

Oglądając film, miałem wrażenie, że dużo ważniejsza jest dla nich przyjaźń, niż rywalizacja. Enzo podpowie przyjacielowi jak traktować kobiety, pomimo że Johana sama wpadła mu w oko. Postacie grana przez tę dwójkę są lekko zakręcone, lubią powygłupiać się. Scena z delfinem jest niesamowita, zabawna, niedorzeczna, niemal abstrakcyjna.

Film został też pięknie nakręcony i zmontowany. Na uwagę zasługują przepiękne podwodne zdjęcia. Scena bicia rekordu przez Jacquesa jest genialna. Prawie bez dźwięku, ze spokojną, cichą muzyką. Niemal aż ciarki czuć na plecach.

„Wielki błękit”, pomimo że jest dramatem, nie ma szczęśliwego, zakończenia, jest pogodny. Przyjaźń tych dwojga poprawia humor. To na pewno jeden z lepszych filmów jakie widziałem.

Tytuł polski: Wielki błękit
Tytuł oryginalny: Le grand bleu
Reżyseria Luc Besson

Jean-Marc Barr jako Jacques Mayol
Jean Reno jako Enzo Molinari
Rosanna Arquette jako Johana Baker
Marc Duret jako Roberto Molinari

Ten tekst jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska.