Podróż przez bezdroża Ameryki Północnej może być wyzwaniem. Przede wszystkim są to pustkowia, dwa, brak jakiejkolwiek infrastruktury turystycznej, szczególnie jak akcja dzieje się w czasach odkrywania i kolonizacji zachodnich obszarów USA. Przez taką okolicę podróżuje Buster Scruggs (Tim Blake Nelson). Ewidentnie marzący o wodzie. Słychać, że jej potrzebuje, ponieważ podróż umila sobie śpiewem i grą na gitarze. Nie musi przejmować się prowadzeniem pojazdu, koń w końcu potrafi sam się prowadzić, taki autopilot, czy automatyczny kierowca tamtych czasów. Piosenka ma jeszcze jedną właściwość, poprawia humor Dana, czyli konia.

Po podpisaniu, w 1944 roku, przez Finlandię i ZSRR rozejmu moskiewskiego, Finlandia musiała rozbroić i wyprzeć pozostałych nazistów z Laponii. Ci nie mieli zamiaru ot tak sobie odejść, zaczęli stosować taktykę spalonej ziemi. Niszczyli wszystko, co minęli, mosty, wsie i miasta, drogi.

Nie przeszkadzało to pewnemu mężczyźnie (Jorma Tommila), który zaszył się w lapońskiej głuszy, aby zapomnieć o koszmarze wojny. Tam w ciszy i spokoju poszukiwał złota.

Riggs (Mel Gibson) i Roger (Danny Glover) są nadal partnerami. Wygląda, że zgrali się ze sobą, ale charakterami nadal się różnią, no, ale w tej kwestii nic się nie zmieni. Tym razem biorą udział w pościgu. Na posterunku przysłuchujący się rozmowom radiowym policjanci ochoczą zawierają zakłady, aż do czasu, kiedy dowiadują się, że prowadzi Murtaugh w wozie żony, wtedy ochota jakiś im mija. Detektywi ścigają jakichś Niemców. Przestępcy są uzbrojeni i wóz żony, wkrótce nie jest już w stanie idealnym. W pewnym momencie za kierownice wsiada Riggs. Dla żony Rogrea nie jest to dobra wiadomość, jej samochód na pewno będzie po przejściach.

Nick Walker (Ryan Reynolds) to młody policjant wiodący szczęśliwe życie ze swoją, równie młodą żoną. Nie jest do końca kryształowo czysty, wraz ze swoim partnerem podzielili się znaleziskiem, połamanym złotym artefaktem. Znaleźli go przy okazji poszukiwania narkotyków. On swoją część zakopał, ale ma wątpliwości, chce się „wypisać” z takiej współpracy, a swoją część oddać jako dowód. Bobby (Kevin Bacon) nie jest z tego powodu zadowolony, ale jakoś godzi się z decyzją partnera. Chwilę później wyruszają na akcję. Nicky jeszcze nie wie, że czeka go zły dzień w pracy. Nie taki zły jak może się przydarzyć każdemu, o wiele gorszy. Podczas akcji zostaje zastrzelony. Przez Bobby'ego, swojego partnera.

Spokojny dzień w Nowym Yorku, nie zapowiada się jakoś szczególnie. Owszem, są pewne zdarzenia, wypadki, ale w tak dużym mieście to nic dziwnego. Niestety nie będzie to typowy dzień, na pewno nie będzie też spokojny. W pewnym momencie jedną z ulic wstrząsa eksplozja. Wybuch następuje w jednym ze sklepów. Jest na tyle silny, że przewraca zaparkowaną na ulicy furgonetkę. Policja zostaje postawiona na nogi. Podejrzenia od razu budzi fakt – kto, do diabła, wysadza w powietrze sklep z… butami? Sprawę wyjaśnia niemal od razu telefon. Inspektor Cobb (Larry Bryggman) słyszy w słuchawce „Simon mówi piekarzowi, Dawaj ciasto, albo rozwalę ci głowę”. Po czym rozmówca informuje inspektora, że chciał zwrócić swoją uwagę. Pyta się też o detektywa McClane (Bruce Willis), który do czasu tajemniczego telefonu był zawieszony. Simon (Jeremy Irons) będzie mówił Johnowi, co ma robić, a on to zrobi. Inaczej Simon narobi problemów – będą kolejne wybuchy.

W 1855 Anglia i Francja były w stanie wojny z Rosją o Krym. Żołd wypłacano w monetach ze złota. Co miesiąc 25 000 funtów pakowano do pancernych skrzyń w banku Huddleston and Bradford w Londynie i przewożono w asyście zaufanych oraz uzbrojonych ochroniarzy na stację kolejową, skąd przewożono je na wybrzeże, a dalej statkiem na Krym. Skrzynie umieszczano w sejfach znajdujących się w przedziale bagażowym linii kolejowej Folkestone. Sejfy marki Chybb wykonano z 1,5 cm stali hartowanej, ważyły po 300 kilogramów. Każdy z sejfów zamknięty był na dwa zamki, których klucze powierzono różnym osobom. Dwa z nich posiadał dyspozytor kolejowy, trzeci trafiał do prezesa Banku Huddleston and Bradford, Edgar Trent, a czwarty do jego dyrektora Henrego Fowlera. Obecność takiego skarbu budziła zainteresowanie różnych grup, ale nikomu nie udało się obrabować pociągu. Aż do 1855 roku.