Po roku 2000 Ziemia była coraz bardziej przeludniona i zanieczyszczona. Nie zwracanie uwagi na to, nie pomagało. Po 25 latach, w 2025 ludzkość obudziła się i zauważyła problem. Rozpoczęła szukanie nowego domu. Domem tym miał być Mars. Trzeba było „tylko” przystosować go do życia, poddać terraformacji. Pierwsze były bezzałogowe sondy z algami, mające wytworzyć tlen. Wydawało się, że przedsięwzięcie się uda, jednak po 20 latach poziom tlenu zaczął spadać, z nieznanego powodu.

Jack Crabb (Dustin Hoffman) to, prawdopodobnie, ostatni żyjący, pamiętający i biały człowiek, który uczestniczył w bitwie pod Little Bighorn. Przeprowadzający z nim wywiad reporter, jest jednak ciekawszy prymitywnego życia wśród Indian zamieszkujących Wielkie Równiny. „Bajki” o Custerze go nie interesują. Takie postępowanie i temat wywiadu nie podoba się Crabbowi. Lekko zirytowany Crabb zaczyna opowiadać, jaki naprawdę był George Armstrong Custer, oraz jacy naprawdę byli Indianie. 111 lat temu, kiedy Crabb miał 10 lat, jego rodzina jechała przez Wielkie Równiny. Została tam zaatakowana przez bandę dzikich Indian. Wszyscy zostali zabici lub uprowadzeni przez atakujących. Ostał się tylko Jack i jego siostra, Caroline. Na pobojowisko dociera Cień Który Przychodzi (Ruben Moreno), z plemienia Czejenów. Żegnające się już z życiem dzieciaki, trafiają wraz z nim do jego wioski.

W Halloweenową noc, 1963 roku, dwójka młodych ludzi, korzystając z nieobecności rodziców jednej z nich, zamierza świętować, intensywnie zajmując się samymi sobą. Powinni chociaż sprawdzić, czy pozamykali drzwi. Do domu wchodzi nieoczekiwany gość i pierwsze co robi, to z kuchennej szuflady, zabiera nóż. Cieszenie się sobą było wyjątkowo krótkie, wychodzący chłopak nie zauważa czającego się w mroku gościa, a ten zmierza na piętro, prosto do pokoju dziewczyny. Dziewczyna ginie. Ucieczkę złoczyńcy przerywa przyjazd rodziców. Po zdjęciu maski okazuje się, że jest nim młodociany Micheal Myers, brat zabitej dziewczyny.

Waszyngton 19 października. Na specjalnym posiedzeniu Rada Ochrony Narodowej debatowała wybuch powstania w jednej z radzieckich republik – Tadżykistanie. Władze obawiają się, że powstanie może rozszerzyć się na całe ZSRR.

W międzyczasie dwoje pilotów wymyka się z bazy do hostelu, chcąc spędzić trochę czasu ze sobą. Po upojnej nocy ona (Rebecca De Mornay) jest lekko nie zadowolona, wygląda, że chciałaby zostać dłużej, on (Powers Boothe) zgrywa profesjonalistę. Uważa, że trzeba wracać, to co robią i tak jest wbrew przepisom, więc po co narażać się jeszcze bardziej? Pobyt kończy się kłótnią. Wracają osobno.

Podczas II Wojny Światowej walki w Azji wygrywały wojska japońskie. Dla, między innymi, wojsk angielskich nie było to szczęśliwe wydarzenie. Nie wiadomo, kto miał więcej szczęścia, ci którzy polegli w obronie, czy ci, którzy dostali się do niewoli. To tych drugich czekała prawdopodobna śmierć z wycieczenia, podczas niewolniczej pracy w różnorakich obozach pracy. Do jednego z taki obozów, położonych gdzieś w dżungli trafiają nowi jeńcy, cały batalion Brytyjczyków, dowodzonych przez płk. Nicholsona (Alec Guinness). Mają jeszcze siły i są pełni energii. Na razie.

Podczas wojny każdy sposób, aby zyskać przewagę, jest dobry. Wiedza o planach przeciwnika jest bezcenna. Nie inaczej było podczas Drugiej Wojny Światowej. Wywiad uwijał się jak w ukropie, pozyskując i interpretując dane ze zwiadu lotniczego, raportów tajnych agentów we wrogim państwie, czy łamiąc szyfry używane w komunikacji wroga. Wielkim sukcesem amerykanów było złamanie szyfrów używanych przez japońskie siły zbrojne – kod purpurowy i ich siły morskie – Kaigun Ango. Z drugiej strony trwały prace, aby wróg nie był w stanie złamać kodów. Amerykanie mieli jeszcze jedno zabezpieczenie, co jeżeli, pomimo ewentualnego złamania amerykańskich kodów, wróg i tak by nie byłby w stanie zrozumieć, o czym jest mowa w rozkazach? Jakby zakodować, zakodowaną wiadomość? Lub kiedy nie ma czasu na kodowanie i odkodowywanie treści wiadomości, ale potrzeba przesłać wiadomość, którą odczyta wyłącznie adresat?

Japonia planowała utworzyć Strefę Wspólnego Dobrobytu Wielkiej Azji Wschodniej, obszar z podbitych (wyzwolonych) państw i terytoriów leżących w Azji Południowo-Wschodniej. Nie wszystkim się to spodobało i nie chodzi tylko o mieszkańców tego obszaru. Do realizacji tego planu, Japonia musiała się pozbyć Europejczyków i Amerykanów – stąd atak w 7 grudnia 1941 roku na Pearl Harbor. Amerykanie jednak nie chcieli ulec i po początkowych przegranych walkach ruszyli do ofensywy. Rozpoczęli odbijanie okupowanych terytoriów przez siły zbrojne Japonii. W lutym 1945 roku wojska amerykańskie rozpoczęły desant, na pierwszym rdzennie japońskim terytorium, na niewielkiej wyspie Iwo Jima. Japońskie wojska zaciekle, wręcz fanatycznie broniły zdobytych terytoriów. Na Iwo Jimie miało być podobnie, strata jej byłaby wielką ujmą na honorze narodu japońskiego. Z około 21 tysięcy obrońców do niewoli trafiło tylko 1083.

II Wojna Światowa, teatr działań na Pacyfiku. Powoli kończy się szkolenie żołnierzy piechoty morskiej. Ich pierwszym celem bojowym jest niewielka Iwo Jima. Wyspa była bombardowana przez 20 dni, roślinność jest niemal całkowicie wypalona. Pomimo swoich niewielkich rozmiarów – 21km², jest silnie broniona przez fanatyczne wojska Japonii, w przewidywanej liczebności 12 000. Do tej pory amerykanie odbijali zajęte przez wojska japońskie ziemie. Iwo Jima, od XIX wieku, jest rdzennie japońska. Kompania głównych bohaterów ma zająć wzgórze Suribachi, znajdują się na nim działa mogące prowadzić ostrzał w dowolne miejsce na wyspie.