Czy życie, w którym nie potrzeba pieniędzy byłoby marzeniem? Nie koniecznie, świat nie koniecznie funkcjonowałby, że wszyscy mieliby po równo, że każdy dzieliłby się z potrzebującym. Jakaś waluta musiałaby istnieć. Waluta cenniejsza od każdego pieniądza, teoretycznie coś, co każdy z nas posiada – czas. Płaci nim się za wszystko, nawet za to, że się jest. Ludzie zostali genetycznie zmodyfikowani, aby nie starzeć się po dwudziestym piątym roku życia – jak na razie brzmi jak bajka, w końcu wieczna młodość. Tak jednak nie jest. Na resztę życia pozostaje dwanaście miesięcy. Można jednak zdobyć więcej czasu, wystarczy go zarobić. Kiedy się on skończy, pada się martwym.

Zdarza się, że duży kamień szlachetny ma skazę. Nawet brylant. Jeden z nich w głębi ma widoczne przebarwienie, przypominające zwierzę, panterę. Kamień od skazy i jej barwy nosi nazwę Różowej Pantery. Razem z kolią to idealny dar od maharadży, dla jego córki.

Wartościowe rzeczy przeciągają złoczyńców. Jeden z nich kradnie w Rzymie klejnoty. Jest to tajemniczy Pahntom. Jest on na tyle bezczelny, że w każdym z okradzionych przez siebie miejsc zostawia „wizytówkę” – białą rękawiczkę z monogramem „P”.

Są ludzie, którzy kombinują z samochodami. Kupują wraki, rozbierają je i złomują, ale zachowują numery seryjne i silnik. Potrzebują tego, że kiedy ukradną identyczny samochód, podmienią mu numery i samochód niby ten sam, a jest inny. Agenci ubezpieczeniowy i policja jest przekupiona, więc nie robi problemów. W samym Los Angeles ginie 2 miliony samochodów rocznie. Grypa właśnie skończyła rozbierać jeden samochód. Kolejnym zadaniem jest znaleźć „bliźniaka”, identyczny samochód, który trzeba ukraść, a następnie „zalegalizować”. Po niedługim czasie mają ów samochód. Lata 70 nie obfitują w wyrafinowane systemy antykradzieżowe, więc kradzież nie jest trudna.

Spokojny dzień w Nowym Yorku, nie zapowiada się jakoś szczególnie. Owszem, są pewne zdarzenia, wypadki, ale w tak dużym mieście to nic dziwnego. Niestety nie będzie to typowy dzień, na pewno nie będzie też spokojny. W pewnym momencie jedną z ulic wstrząsa eksplozja. Wybuch następuje w jednym ze sklepów. Jest na tyle silny, że przewraca zaparkowaną na ulicy furgonetkę. Policja zostaje postawiona na nogi. Podejrzenia od razu budzi fakt – kto, do diabła, wysadza w powietrze sklep z… butami? Sprawę wyjaśnia niemal od razu telefon. Inspektor Cobb (Larry Bryggman) słyszy w słuchawce „Simon mówi piekarzowi, Dawaj ciasto, albo rozwalę ci głowę”. Po czym rozmówca informuje inspektora, że chciał zwrócić swoją uwagę. Pyta się też o detektywa McClane (Bruce Willis), który do czasu tajemniczego telefonu był zawieszony. Simon (Jeremy Irons) będzie mówił Johnowi, co ma robić, a on to zrobi. Inaczej Simon narobi problemów – będą kolejne wybuchy.

Zbliża się Boże Narodzenie, w zasadzie to jest już Wigilia. Świąteczną atmosferę czuć w każdym miejscu. Pracownicy korporacji Nakatomi mają jeszcze jeden powód do radości. Dzięki ich pracy był to jeden z najlepszych roków w historii firmy. Tym bardziej cieszą ich gratulacje przesłane przez dyrektora generalnego i zarząd. Teraz tylko trzeba skończyć, to co trzeba i można jechać do domów, do rodzin. Holly (Bonnie Bedelia) nie może się już doczekać powrotu do domu, podobnie jak dwójka jej małych dzieci. Wielką niespodzianką dla nich ma być również powrót taty, po raz pierwszy od czasu przeprowadzki do Kalifornii. Z lotniska ma go odebrać Argyle (De'voreaux White), wynajęty przez korporację Nakatomi szofer. Ciekawostką jest to, że będzie on po raz pierwszy prowadził limuzynę.