Nocny atak na zamek - stolicę Xanten, Królowa ucieka z synem Zygfrydem (Benno Fürmann), Król walczy na murach gdzie ginie - na oczach żony i syna. Zrozpaczona kobieta wraz z synem i drużyną ucieka. Niestety nie daleko. Kompanię dopadają siepacze atakujących, ostatkiem sił, śmiertelnie ranna królowa umieszcza dziecko na kłodzie i wysyła w nieznane. Chłopakowi udaje się ujść z życiem.

Młodego wyławia kowal (Max von Sydow). Jako że, dzieciak dostał amnezji, a starszy mężczyzna nigdy nie miał żony, ni dzieci, postanawia zaadoptować chłopca. Mija 12 lat.

Młoda wojowniczka o blond włosach (Kristanna Loken) wysłuchuje przepowiedni wieszczki. Prawi ona o ogniu spadającym z nieba, oraz że pojawi się ktoś kto pokona wojowniczkę - Brunnhild w walce.

Młoda kobieta jest wyraźnie tym zainteresowana, a kiedy nadchodzi noc, na niebie pojawia się meteor, sam meteoryt spada nieopodal. Brunnhild wyrusza sprawdzić co to jest. Nie miejscu zastaje młodego Eryka – chłopaka uratowanego przez kowala. Między młodymi wywiązuje się walka. Chłopak nie wiedząc, że walczy z niepokonaną kobietą wygrywa pojedynek. Brunnhild patrzy się w Eryka jak w obrazek i vice versa. Po szybkim pojedynku następuje upojna noc. Eryk obiecuje, że uda się do Islandii, aby ponownie spotkać się z Brunnhild – która jak okazuje się jest… królową!

Nad ranem chłopak zabiera połowę z meteorytu i wraca do domu. Nie zagrzeje tam jednak długo, wraz z przybranym ojcem udają się do stolicy Burgundii, dostarczyć zamówione miecze. W lokalnej kuźni dane mu będzie wykuć miecz z pozaziemskiego metalu.

W międzyczasie nad królestwo nadciągają ciężkie czasy. Budzi się smok Fafnir. Król na czele dzielnej kompanii najlepszych wojowników rusza aby go zabić. Jako że legenda ma germańskie korzenie, smok jest też jak niemiecki wyrób – jego skóra jest opancerzona jak panzerkampfwagen – miecze się od niej odbijają. Drużyna wraca mocno zdekompletowana, z mocno poturbowanym królem. Chłopak postanawia sam udać się na spotkanie z bestią.

Jak można się spodziewać walka jest ciężka, długa i zażarta, jednak gad ulega sile Erykowego miecza i ginie. Zwycięzca bierze kąpiel w krwi smoka, a penetrując jaskinie trafia na obowiązkowy w smoczych jaskiniach skarbiec. W skarbcu oprócz gór złota i klejnotów zastaje gromadę duchów. Ostrzegają go aby nie zabierał nic z skarbu, jest on przeklęty. Chłopak nie robiąc sobie nic z gadania zjaw zabiera Pierścień Nibelungów – serce skarbu. Po resztę zgłosi się później.

Duchy jednak miały rację, nie długo później klątwa zaczyna działać…

„Pierścień Nibelungów” jest inspirowany legendą. Jak na dobrą legendę przystało mamy tu bohatera, strasznego przeciwnika – smoka, piękność, a nawet dwie, oraz klątwę. Sporo jak na jednego bohatera.

Sam film jest, hmm, mało porywający. Główny bohater jest jakiś taki, mało sympatyczny.

Owszem na Brunnhild i Kriemhild (Alicia Witt) można zatrzymać z przyjemnością oko, reszta aktorów też przewinęła mi się w innych filmach przed oczami (mam bardzo słabą pamięć do twarzy. :-)), ale aktorzy to nie wszystko. Sam film jest długaśny – niemal 3 godziny podzielony na dwie części (to film dla telewizji, nie kinowy). Oglądając go jednak mocno mi się dłużył. Mam jeszcze wątpliwości dotyczące wyglądu wojowników i ich uzbrojenia, nie jestem specjalistą od wczesnego średniowiecza, ale chyba nie używali wtedy takich zbroi . No ale to jest legenda więc można to pominąć milczeniem. :-)

Film oglądałem z 10 lat temu i nie sądzę abym do niego wrócił wcześniej niż w kolejnej dekadzie.

Tytuł polski: Pierścień Nibelungów

Tytuł oryginalny: Ring of the Nibelungs

Reżyseria Uli Edel

Benno Fürmann jako Eryk / Zygfryd

Kristanna Loken jako Brunnhild

Alicia Witt jako Kriemhild

Julian Sands jako Hagen

Samuel West jako Król Gunther

Max von Sydow jako Eyvind

Ten tekst jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska.