To nie jest bezpieczne miejsce. Teddy KGB, to nie chwytliwa nazwa. Ona naprawdę należy do członka KGB. Pikanterii nadaje fakt, że agencja ma powiązania z mafią. Michael nie jest tratowany poważnie, sądzi jednak, że od tej gry wszystko się zmieni. Jego jedyny przyjaciel, Joey Knish (John Turturro), ostrzega go, aby nie grał z elitą. Mówi mu, że zrobią z nim, co chcą i obskubią bez litości. Tu się ostro gra, minimalna stawka to 25 tysięcy, czyli prawie wszystko. co Michael przyniósł.

Przy stole jest wyga, prawdziwy as Doyle „Teddy KGB” Brunson. Michael ma strategię, ale Doyle to za wysokie progi dla młodego gracza. Traci wszystko, z czym przyszedł. Na jego twarzy odbija się szok i niedowierzanie. To miało zadziałać, miał wygrać i pojechać do Las Vegas, a teraz jest spłukany.

Dziewięć miesięcy później, Michael, aby dalej studiować prawo, dorabia jako kierowca. Wie, że to jego wina, że zagrał za ostro. Michael wie też, że sędziowie również w swoim grają w pokera. Nie usiądzie jednak z nimi przy stoliku, nie dopuszczają nikogo. Według niego sędziowie to amatorzy. On sam mówi, że już nie gra, ale chyba go ciągnie i nie omieszka się pokazać, co potrafi.

Pewnego dnia, odbiera przyjaciela, który wychodzi z więzienia. Lester „Robal” Murphy (Edward Norton) to hetera kuta na cztery nogi. Podczas pobytu udoskonalił swoją grę w karty. Na opowieść, dlaczego Michael już nie gra, reaguje zdziwieniem. Próbuje namówić przyjaciela do powrotu do gry, ale Michael jest nieugięty.

Robal chce grać nadal. Wie gdzie szybko ograć naiwniaków, ale potrzebuje pieniędzy. Na całe szczęście Michael może mu pożyczyć. Nie jest tego dużo, ale musi wystarczyć. Musi szybko się odegrać, przed trafieniem do zakładu karnego, znalazł się w długach, jest winien 10 000 dolarów, a wierzyciele nie należą do miłych. Ciężko jednak będzie samemu grać. Michael niby odjeżdża, ale, w końcu łamie obietnicę daną swej dziewczynie i wraca zagrać.

Michael i Les potrafią grać w zespole. Gra nie jest na duże stawki, chłopaki wygrywają, ich przeciwnicy to amatorzy. Dobre to na start. Jednak pomimo że Robal planuje kolejną grą, Michael odmawia. To była jednorazowa sprawa. Wprowadza jednak Robala do jednego z lokali, gdzie niegdyś bywał.

Niestety Robalowi idzie fatalnie. Według słów Knisha, który go tam widział, za każdym przełożeniem rujnuje reputacje Michaela. Najgorzej jednak może być, jeżeli wygra. Nigdy się nie nauczył, kiedy przestać grać. Dodatkowo dowiaduje się, że jego dług jest dużo większy, niż przypuszczał, a to środowisko ma swoje metody na odzyskanie pieniędzy.

Michael też ma swoje problemy, Joe jego dziewczyna dowiaduje się że złamał obietnicę, o niegraniu w karty i go rzuca. Namowy Lesa w końcu zaczynają działać, Michael daje się namówić na powrót do grania.

„Hazardziści” jak można się szybko domyśleć to film o hazardzie. Temat nie raz podjęty przez filmowców (np.: „Maverick“). Główny bohater musi wybrać czy wpadnie ponownie w sidła hazardu, czy pomóc przyjacielowi. Bez wątpienia wybór ciężki.

Fabuła nie jest wybitna, ale nie jest fatalna. Zwyczajowo są próby odegrania się, kończące się niej lepiej, co prowadzi do finałowego starcia z prawdziwym asem.

O ile do aktorów nie można mieć zastrzeżeń, to według mnie, film „kradnie” Teddy KGB. John Malkovich dokonał tego przy pomocy… ciasteczka. Naprawdę znakomita gra.

„Hazardziści” jest filmem w mojej ocenie przeciętny. Można zobaczyć, można popodziwiać Malcolma, ale nie wiem czy kiedyś do niego wrócę.

Tytuł polski: Hazardziści
Tytuł oryginalny: Rounders
Reżyseria John Dahl

Matt Damon jako Mike McDermott
Edward Norton jako Lester „Worm” Murphy
Gretchen Mol jako Jo
John Malkovich jako Teddy KGB
John Turturro jako Joey Knish

Ten tekst jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska.